یکی از پرکاربرد­ترین مواد زیستی فلزی که به­عنوان کاشتنی مورد استفاده قرار­می­گیرد، فولاد زنگ نزن 316 ال است. اما این فولاد دارای معایبی چون رهایش یون­های فلزی مضر وعدم زیست فعالی می­باشد. به منظور رفع این عیوب از پوشش­های محافظ پلیمری و سرامیکی یا کامپوزیتی از آن­ها بر روی این کاشتنی استفاده می­شود. هدف از این پژوهش استفاده از پوشش کامپوزیت پلی­کاپرولاکتون-کیتوسان-بیوگلاس روی فولاد زنگ نزن 316 ال به منظور ارتقاء خواص زیرلایه توسط دستگاه الکتروفورتیک می­باشد. نانوپودر بیوگلاس به روش سل-ژل تهیه گردید. جهت ارزیابی ساختاری و مورفولوژی پودر از آزمون­های پراش پرتو ایکس(XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM) و هم­چنین میکروسکوپ الکترونی عبوری(TEM) استفاده شد. بیوگلاس سنتز شده کاملا آمورف بوده و اندازه ذرات آن 73/6±23/23 نانومتر بود. به منظور بررسی پارامترهای فرایند الکتروفورتیک، پوشش­های کامپوزیتی پلیمر- سرامیک در ولتاژهای 15 و 20 ولت و زمان­های 10 و 15 دقیقه با درصدهای وزنی متفاوت 5/0، 1 و 5/1 درصد وزنی بیوگلاس بر روی زیرلایه فولادی اعمال شد. پس از آن جهت تعیین ولتاژ و زمان بهینه از آزمون­های زبری و ترشوندگی و هم­چنین بررسی مورفولوژی سطح پوشش­ها استفاده شد. نتایج آزمون­ها نشان داد که ولتاژ 20 ولت و زمان 10 دقیقه، ولتاژ و زمان بهینه جهت انجام فرایند پوشش­دهی بود. میانگین ضخامت پوشش بهینه نیز­ 14/0 ± 14/2 میکرومتر بود.سپس آزمون زیست­فعالی نیز بر روی نمونه­های بهینه­ ولتاژ و زمان انجام شد. بررسی تصاویر SEM نشان داد که اگرچه بیوگلاس زیست­فعالی پوشش را افزایش می­دهد، اما در پوشش حاوی 5/1 درصد بیوگلاس زیست­فعالی کاهش می­یابد و از این­رو نمونه 1 درصد وزنی بیوگلاس به عنوان نمونه بهینه انتخاب شد. دلیل این کاهش، آگلومراسیون نانوذرات بیوگلاس و کاهش خاصیت زیست­فعالی آن­ها بود. پس از اطمینان از تشکیل آپاتیت بر روی نمونه­های تهیه شده، آزمون کشت سلول نیز بر روی نمونه بهینه انجام شد. نتایج آزمون چسبندگی و سمیت نشان­دهنده عدم سمیت نمونه­ها و چسبندگی سلولی مناسب روی سطح نمونه­ها بود.