فولاد زنگ نزن بایومدیکال گرید 316 ال یکی از پر مصرف ترین مواد قابل استفـاده در کاشتنی های ارتوپدی است. قسمت هایی از کاشتنی های ارتوپدی اغلب از دو یا چند جزء جوشکاری شده به هم ساخته می شوند. در این تحقیق تلاش شد تا اثر جوشکاری به روش TIG بر رفتار خوردگی به عنوان شاخص سازگاری زیستی فولاد 316 ال بررسی شود. نمونه ها به صورت لب به لب و بدون فیلر در شرایط متفاوت، جوشکاری شدند. رفتار خوردگی نمونه ها با روش الکتروشیمیایی پلاریزاسیون پتانسیودینامیکی در محلول سرم فیزیولوژی در دمای 37 درجه سانتی گراد مورد ارزیابی قرار گرفت. سرعت خوردگی زوج فلزی شامل فلز پایه و فلز جوش نیز با هر کدام از مناطق به تنهایی مقایسه شد. از میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) برای بررسی و مطالعه ریزساختار منطقه جوش و فلز پایه استفاده شد. همچنین فلز جوش و فلز پایه با تکنیک پراش پرتو ایکس (XRD) مورد ارزیابی آنالیز فازی قرار گرفتند. اثر عملیات حرارتی پس از جوشکاری بر رفتار خوردگی مطالعه شد و در نهایت، خواص مکانیکی نمونه ها، شامل استحکام تسلیم، استحکام نهایی و سختی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمون های الکتروشیمیایی نشان داد که در اثر فرایند جوشکاری، فلز جوش نسبت به فلز پایه کاتد شده است. علت این موضوع به حضور فازهای ثانویه و به خصوص فاز کاربید کرم در فلز پایه نسبت داده شد. فازهای ثانویه موجود در فلز پایه در اثر فرایند جوشکاری حل شده و هنگام انجماد به صورت محلول جامد رسوب می کنند. همچنین مشخص شد که سرعت خوردگی زوج فلز جوش/فلز پایه نسبت به فلز پایه افزایش یافته است. این افزایش سرعت خوردگی به تشکیل پیل گالوانیکی بین فلز پایه و فلز جوش و اثرات تنشی ایجاد شده در منطقه متاثر از حرارت نسبت داده شد. عملیات حرارتی زوج فلز جوش/فلز پایه کاهش نرخ خوردگی نسبت به حالت عملیات حرارتی نشده را نشان داد. عملیات حرارتی نمونه های جوشکاری شده باعث کاهش خواص مکانیکی آن ها نسبت به حالت عملیات حرارتی نشده گردید. با این وجود، خواص مکانیکی نمونه های عملیات حرارتی شده در محدوده قابل قبولی برای کاربرد به عنوان کاشتنی در محیط بدن را دارا می باشند.