Skip to main content
SUPERVISOR
مصطفی یوسفی (استاد راهنما) حسین فشندی (استاد راهنما) رضا ثقفی (استاد مشاور)
 
STUDENT
Mehdi Saeidi
مهدی سعیدی مطهر

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده مهندسی نساجی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1391
In this work, the contribution of internal coagulant to morphology evolution of hollow fiber membranes was investigated. Polyacrylonitrile was used to make hollow fiber membranes. Ethanol distillated water/DMSO solutions with different compositions were employed as internal coagulants. Nonsolvent/solvent/polymer ternary phase diagram were constructed experimentally through measurement of cloud points. According to the SEM images captured from cross-section of produced fibers, with increasing solvent concentration in the bore fluid an internal skin layer with lower thickness was observed. This can be interpreted by decrease of nonsolvent strength and hence, delayed phase demixing. Additionally, it was found all internal skins of hollow fibers were pore-free regardless of internal coagulant composition. However, with increasing solvent concentration in the bore fluid, size of the macrovoids increased and geometry of hollow fiber cross section became more corrugated. The latter can be investigated based on Buckling instability theory. KEYWORDS: hollow fiber membrane, composition of internal coagulant, phase diagram, spongelike morphology, fingerlike morphology.
در پروژه حاضر از پلیمر پلی اکریلونیتریل به‌منظور تهیه غشاء الیاف توخالی و از دو نوع منعقدکننده ی داخلی اتانول و آب مقطر/حلال با ترکیب درصد های مختلف به‌عنوان ضد حلال و از دی متیل سولفوکساید به‌عنوان حلال استفاده شد. برهمکنش سامانه سه جزئی حلال-ضد حلال-پلیمر با اندازه گیری تجربی نقاط ابری شدن، ژلی شدن و ترسیم دیاگرام فازی بررسی شد. همچنین تأثیر ترکیب دو نوع ضد حلال اتانول و آب/ حلال دی متیل سولفوکساید بر روی ریزساختار غشاء الیاف توخالی مورد مطالعه قرار گرفت. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی تأیید کرد که با افزایش درصد حضور حلال در ترکیب منعقدکننده ی داخلی، با کاهش قدرت ضد حلالیت، ساختار و پوسته ی دیواره خارجی غشاء متراکم‌تر و نازک‌تر می شود. همچنین ساختار دیواره داخلی و سطح مقطع غشاء مورد بررسی واقع شد و تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان داد که با افزایش میزان حلال در محلول منعقدکننده‌ی داخلی، ریزساختار سطح داخلی غشاء الیاف توخالی تغییر قابل توجهی از خود نشان نمی دهد. به ‌نحوی‌که برای تمامی ترکیب درصدهای منعقدکننده‌ی داخلی، سطح داخلی نمونه ها عاری از حفره بود. درحالی‌که سطح مقطع غشاهای تهیه‌شده، با افزایش درصد حضور حلال در ترکیب منعقدکننده‌ی داخلی آب و دی متیل سولفوکساید، اندازه بزرگ حفره ها [1] افزایش و شکل هندسه سطح مقطع نیز اشکال پیچیده تری اختیار کرد. این تغییرات با استفاده از تئوری باکلینگ مورد مطالعه قرار گرفت. کلمات کلیدی: غشاء الیاف توخالی، ترکیب منعقدکننده‌ی داخلی، دیاگرام فازی، ریزساختار انگشت گونه، ریزساختار اسفنجی.

ارتقاء امنیت وب با وف بومی