Skip to main content
SUPERVISOR
علی نیک بخت (استاد مشاور) محمد پسرکلی (استاد راهنما) نعمت اله اعتمادی شلمزاری (استاد راهنما)
 
STUDENT
NAFISEH RAJAEE
نفیسه رجائی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1391

TITLE

Effects of Trinexapac-ethyl on Visual Quality and Drought Tolerance of Wheatgrass (Agropyron desertorum L.)
One of the most important problems in turfgrass industry is shortage of available water. New management strategies to improve turfgrass drought resistance is critical. Various cultural practices for water saving including the use of plant growth regulators (PGRs) have been used. Trinexapac-ethyl (TE) is a growth retardant commonly used on turfgrass that effectively reduces cool- and warm-season turfgrass growth and subsequent mowing requirements. TE competitively inhibits the conversion of GA20 to GA1 by 3-?-hydroxylase, markedly reducing leaf cell elongation. Several recent studies reported that TE also improved turfgrass tolerance to invironmental stresses. The objective of this study was to examine effects of different concentrations of TE on visual qulity and drought response of desert wheatgrass ( Agropyron desertorum L.) in a factorial complete randomized block design. Treatment included four concentrations 0, 6, 12 and 18 (mg.m -2 ) of TE and two levels of irrigations (no irrigation and full irrigation). For TE treatment, turf foliage was spryed 14 days before drought treatment began and on the day of drought stress imposed. The investigations of TE effects on wheatgrass visual quality showed that TE significantly enhanced turf color at the rate of 12 and 18 mg.m -2 compared with nontreated plants. The results indicated that plant height growth was inhibited by trinexapac-ethyl and was lower with higher application rate. The inhibition rate of plant height by 18 mg.m -2 was 46/4%. Under drought stress, TE-treated wheatgrass at the concentrations of 12 and 18 mg.m -2 maintaind turf color above the minimum acceptable level (6.0) until the early phase of drought stress. However, at the end of the drought period, no significant differences were observed between the treatments. Plants treated with 12 and 18 mg.m -2 rate of TE had significantly higher chlorophyll and carotenoid contents and leaf realative water content (RWC) than nontreted plants under drought stress. The lowest percentage of electrolyte leakage (EL) was observed at the rate of 12 mg.m -2 TE-treated plants. Notably, EL% was not significant between 12 and 18 mg.m -2 rates of TE. Proline content increased under drought stre however, TE had no significant effects on proline content under well-watered conditions or drought stress. Application of TE resulted in significant increase in antioxidant enzymes activities including catalase, ascorbat peroxidase and peroxidase. The highest level of all three enzymes activities was observed in plants treated by 12 mg.m -2 TE. It seems that TE at the rate of 12 mg.m -2 could enhance turf performance under drought conditions. Keywords: Wheatgrass, Drought stress, Trinexapac-ethyl, Antioxidant enzymes
کمبود آب در دسترس برای آبیاری یکی از مهم ترین مشکلات پیش روی صنعت چمن می باشد. توسعه استراتژی های جدید مدیریتی به منظور بهبود تحمل به خشکی چمن ها در محیط هایی که با محدودیت آب روبه رو هستند، امری حیاتی است. اقدامات مختلفی برای حفظ آب در مدیریت چمن ها از جمله کاربرد تنظیم کننده های رشد انجام شده است. ترینگزاپک اتیل یک بازدارنده رشد می باشد که به طور معمول در چمن های فصل گرم و سرد به منظور کاهش رشد اندام هوایی و متعاقباً کاهش نیاز به سربرداری استفاده می شود. ترینگزاپک اتیل از طریق آنزیم 3-?-هیدروکسیلاز مانع از تبدیل اسید جیبرالیک 20 به اسید جیبرالیک یک می شود و به طور قابل توجهی طویل شدن سلول های برگ را کاهش می دهد. مطالعات اخیر نشان داده است که ترینگزاپک اتیل بعلاوه می تواند تحمل به انواع تنش ها را در گونه های مختلف چمن بهبود بخشد. این پژوهش به منظور بررسی اثر ترینگزاپک اتیل بر کیفیت ظاهری و تحمل به خشکی چمن علف گندمی ( Agropyron desertorum L.) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 5 تکرار اطراف گلخانه آموزشی- پژوهشی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام پذیرفت. تیمارها شامل چهار غلظت ترینگزاپک اتیل (0، 6، 12 و 18 میلی گرم بر متر مربع) و دو سطح آبیاری (آبیاری کامل و قطع آبیاری) بود. محلول پاشی ترینگزاپک اتیل قبل از اعمال تنش خشکی دو مرتبه و به فاصله دو هفته یکبار انجام شد. در نتایج بررسی اثر ترینگزاپک اتیل بر کیفیت ظاهری چمن دیده شد که رنگ چمن علف گندمی تحت تأثیر غلظت های 12 و 18 میلی گرم بر متر مربع نسبت به گیاهان تیمار نشده با ترینگزاپک اتیل افزایش معنی دار نشان داد . با افزایش غلظت ترینگزاپک اتیل، ارتفاع کاهش یافت و در غلظت 18 میلی گرم بر متر مربع ارتفاع 4/46 درصد کمتر از گیاهان تیمار نشده بود. بررسی اثر ترینگزاپک اتیل بر تحمل به خشکی علف گندمی نشان داد رنگ چمن در غلظت های 12 و 18 میلی گرم بر متر مربع تا زمان 50 درصد خشکیدگی در بالاتر از سطح قابل قبول حفظ شد ؛ در حالی که در زمان 80 درصد خشکیدگی تفاوت معنی دار بین تیمارهای مختلف در گیاهان تحت تنش مشاهده نشد . محتوی کلروفیل و کارتنوئید و محتوی نسبی آب در هر دو گیاهان تحت آبیاری کامل و در گیاهان تحت تنش خشکی، در غلظت های 12 و 18 میلی گرم بر متر مربع افزایش معنی دار با گیاهان تیمار نشده با ترینگزاپک اتیل نشان دادند. کمترین درصد نشت الکترولیتی در گیاهان شاهد و گیاهان تحت تنش خشکی در گیاهانی که با غلظت 12 میلی گرم بر متر مربع ترینگزاپک اتیل محلول پاشی شده بودند، مشاهده شد. قابل ذکر است نشت الکترولیتی در گیاهان تیمار شده با غلظت های 12 و 18 میلی گرم بر متر مربع تفاوت معنی دار نداشت. محتوی پرولین چه در گیاهان تحت آبیاری کامل و چه در گیاهان تحت تنش خشکی تحت تأثیر غلظت های مختلف ترینگزاپک اتیل قرار نگرفت. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی از جمله کاتالاز، آسکوربات پراکسیداز و پراکسیداز با کاربرد ترینگزاپک اتیل افزایش یافت؛ و بیشترین فعالیت هر سه آنزیم ذکرشده در گیاهان تیمار شده با غلظت 12 میلی گرم بر متر مربع دیده شد . به نظر می رسد غلظت 12 میلی گرم بر متر مربع ترینگزاپک اتیل در شرایط تنش خشکی قادر است به عملکرد چمن علف گندمی بهبود بخشد. کلمات کلیدی : علف گندمی، تنش خشکی، ترینگزاپک اتیل، آنزیم های آنتی اکسیدان

ارتقاء امنیت وب با وف بومی