Skip to main content
SUPERVISOR
مسعود بهار (استاد راهنما) علی تاج آبادی پور (استاد مشاور)
 
STUDENT
Haleh Salimi
هاله سلیمی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1385

TITLE

Evaluation of Intrapopulation Microsatellite Genetic Diversity among Iranian Pistacia Genotypes
The genus Pistacia is a dioecious and wind-pollinated member of the Anacardiaceae family that consists of 11 species. Among these species, Pistacia vera has edible nuts and commercial importance. The other species usually grow wild and are used as rootstock for .vera . Principally, the most typical wild Pistacia species in Iran are P.atlantica , P.khinjuk and P.vera L. var sarakhs. It is suggested that P.vera is the most ancestral species of Pistacia and the other species are probably its derivatives. Pistachio ( P.vera L.) cultivation and production, has a long history in Iran , and the country is well known internationally for this enterprise. Production and exportation of this product, in spite of the presence of international competitors, is comparatively beneficial and plays an important role in attracting foreign currency and attainment of economic trading status. Natural forests of wild Pistachio trees are still seen in different areas in North East of Iran and Afghanistan . They are valuable genetic resources and their genes can broaden the Pistachio gene pool and make the breeding programs more efficient. Moreover, Pitachio ability to tolerate salinity and drought conditions has made it a suitable crop for many regions of Iran . The multiple names for commercially grown Pistacia cultivars, utilized in different cultivation regions of Iran have somewhat created confusion for precise genotyping. Patterns of genetic diversity in Pistacia have been studied using a variety of morphological, physiological, and biochemical methods. Morphological characteristics vary among species. However, for many of the species, these distinctions are more difficult to evaluate. There is almost no cytogenetic information available on the various Pistacia species. Different researchers have conducted isozyme studies with the aim of distinguishing varieties of P.vera , but insufficient isozyme polymorphism among closely related cultivars has limited the usefulness of isozymes for analysis of genetic diversity and relatedness. The problem of insufficient polymorphism can be mitigated by using DNA-based markers. In this study, we attempted to 1) Demonstrate the characteristics of the trinucleotide (AAG) 8 microsatellites in order
گونه‌های مختلف جنس پسته ( Pistacia ) متعلق به خانواده Anacardiaceae با وی‍ژگی دگرگشنی و سابقه کشت طولانی در ایران از تنوع ژنتیکی زیادی برخوردارند. همچنین، تعدد نام پسته‌های تجاری ایران به دلیل متفاوت‌بودن محل کشت و تکثیر آنها، شناسایی دقیق ژنوتیپ‌های پسته را با مشکل مواجه نموده است. با توجه به موقعیت ممتاز ایران در تولید و صادرات پسته و تمایل باغداران به کشت این محصول به خاطر ظرفیت سازگاری آن با شرایط نامساعد محیطی، توجه به تعیین خویشاوندی ژنتیکی گونه‌ها و ژنوتیپ‌های پسته برای حفظ تنوع ژنتیکی و شناسایی و انتخاب ژنوتیپ‌های مطلوب در جهت اصلاح پسته را ضروری ساخته است. در این پژوهش به منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی درون جمعیت گونه‌های مختلف پسته موجود در ایران شامل بنه ( Pistacia atlantica Su. mutica )? خنجوک ( P. khinjuk ) و ژنوتیپ‌های وحشی (سرخس) و اهلی P. vera و ارزیابی نقش احتمالی آنها در روند تکاملی پسته از نشانگرهای ریزماهواره‌ای استفاده شد. در مرحله اول با تهیه یک کتابخانه ژنومی غنی‌شده برای توالی تکراری (AAG) 8 به روش غنی‌سازی با ذرات مغناطیسی، جایگاه‌های ریزماهواره‌ای از پسته تجارتی اوحدی ( P. vera ) و گونه وحشی خنجوک شناسایی و همسانه‌سازی شد. همسانه‌های واجد توالی ریزماهواره‌ای با تکنیک Colony PCR انتخاب شدند و پس از توالی‌یابی 47 همسانه،25 همسانه واجد توالی ریزماهواره‌ای (%4/71) شناسایی گردیدند که بر اساس ویژگی توالی، 17 جفت آغازگر از آنها طراحی شد. پس از اطمینان از کارایی جفت آغازگرهای طراحی‌شده و بهینه‌سازی شرایط تکثیر در واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR)? آغازگرهای مزبور به همراه 10 جفت آغازگر معرفی‌شده توسط پژوهشگران دیگر در ارزیابی تنوع درون‌جمعیتی و روابط بین‌جمعیتی سه ژنوتیپ سرخس، بنه، خنجوک و تعدادی ژنوتیپ اهلی از گونه P. vera مورد استفاده قرار گرفتند. گروه‌بندی ژنوتیپ‌ها بر اساس داده‌های مولکولی، چهار جمعیت از پسته‌های بنه? خنجوک? سرخس و ژنوتیپ‌های تجاری گونه P. vera را در چهار گروه مجزا قرار داد. ژنوتیپ‌های تجاری گونه پسته علیرغم تشکیل گروهی مجزا از ژنوتیپ وحشی سرخس، رابطه نزدیکی با این ژنوتیپ‌ها نشان دادند که تأثیرگذاری سرخس در روند تکاملی آن‌ها را تأیید نمود. قرابت ژنتیکی پسته خنجوک با ژنوتیپ‌های خنجری دامغان و قزوینی زودرس در دندروگرام به‌دست‌آمده نیز این فرضیه را تقویت نمود که احتمالاً سرخس در یک تکامل دو جهته در پیدایش خنجوک به عنوان پسته وحشی و خنجری دامغان و قزوینی زودرس به عنوان پسته‌های اهلی نقش اصلی داشته است و تغییرات ژنتیکی بعدی در این ژنوتیپ‌های تجاری منجر به ظهور ارقام تجاری دیگری از پسته شده است. برای تعیین موقعیت ارقام پسته ایرانی در مقایسه با ارقام خارجی و تعیین منشأ تکامل پسته از نشانگرهای ISSR و SSR استفاده شد. در این بررسی ژنوتیپ‌های اهلی و وحشی پسته در گروه‌هایی مجزا قرار گرفتند. در گروه پسته‌های اهلی، ژنوتیپ‌های سوریه‌ای، ترکیه‌ای و آمریکایی در بین ژنوتیپ‌های تجاری پسته ایرانی جای گرفتند که به نوعی ارتباط نزدیک ژنوتیپ‌های خارجی با ارقام ایرانی را تأیید کرد. با توجه به نظریه قبلی مبنی بر گسترش کشت پسته از ایران به طرف کشورهای مدیترانه‌ای و سپس سایر مناطق دنیا، مجاورت ارقام خارجی با ارقام ایرانی در دندروگرام ترسیم‌شده در

ارتقاء امنیت وب با وف بومی