Skip to main content
SUPERVISOR
M.Hossein Ehtemam,Mohammad Mehdi Majedi,Amirhossein Khoshgoftarmanesh,Hasan Karemmojeni
محمدحسین اهتمام (استاد راهنما) محمد مهدی مجیدی (استاد مشاور) امیرحسین خوش گفتارمنش (استاد مشاور) حسن کریم مجنی (استاد راهنما)
 
STUDENT
Sima Javadimoghadam
سیما جوادی مقدم

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1390

TITLE

Effect of Silicon Nutrition on Phelipanche spp. Damage in Tomato(Lycopersicum esculentum )
roomrape ( Phelipanche . ) is the most important root parasitic weed in farm lands. Broomrape is found mainly in the Mediterranean region, South-East Europe, Middle East, West Asia and North Africa. Due to close physiological relationship with its host and disruption the activities of metabolic of plants, it reduces both production and quality of plants. Various methods are considered for the management of broomrape but none of these methods are effective to control this weed. Fertilizer and soil fertility management can be effective in reducing the damage caused by broomrape. Silicon (Si) is the second most abundant element after oxygen in the soil. Approximately, 31% of the Earth's crust occupied by this element. Although silicon as an essential element in plants has not been considered, reports suggested its beneficial effects on plant growth. Therefore, a study was conducted to investigate the effect of silicon on the tomato growth and its resistance to broomrape. Seeds of susceptible and resistance cultivars of tomato were planted in pots in a bed of sand and perlite. Silicon treatment was applied at three levels including zero, 1and 1.7 milimolar. Results showed that in terms of broomrape infection of tomato, the level 1.7 milimolar of silicon increased the number of days until the first appearance of broomrape. The minimum number of tubercle, height and number of stems of broomrape also obtained from the level 1.7 milimolar of silicon. Lowest level of shoot and root dry weights of broomrape were associated with 1.7 milimolar silicon. Consumption of silicon was not effective in increasing the height of the tomato plants but between susceptible and resistant cultivars of tomato to broomrape, maximum height associated with the level of 1 milimolar silicon. Silicon consumption did not affect the chlorophyll content and dry weight of tomato. Silicon at 1.7 milimolar increased tomato leaf area compared with other levels of silicon. But increases consumption of silicon had not a positive effect on root dry weight of tomato. The use of silicon had no effect on activity of tomato antioxidant enzymes. In this study according to the effect of silicon on the morphological characteristics of broomrape and tomato plants, the positive role of silicon is more noticible on the characteristics of broomrape. One reason maybe that the tomato is silicon absorption rejective. So tomato not able to absorb high levels of silicon and much of silicon remains at the root surface. On the other hand it might be that increasing of silicon caused resistance to broomrape due to the creation of physical barriers in the tomato root and limited penetration of tubercles of broomrape into the host tissue.
در بین علف های هرز انگل گل جالیز از مهم ترین انگل های خسارت زای ریشه در اراضی زراعی می باشد. جنس Phelipanche عمدتا در مناطق مدیترانه، جنوب شرقی اروپا، خاورمیانه، غرب آسیا و شمال آفریقا یافت می شود. این علف هرز انگلی ارزش کمی و کیفی محصول را کاهش می دهد. روش های مختلفی جهت مدیریت گل جالیز اتخاذ شده است ولی هیچکدام از این روش ها نتوانستند بطور قابل قبولی این علف هرز را کنترل کنند. مدیریت کود و حاصلخیزی خاک می تواند در تخفیف خسارت گل جالیز به میزبان موثر باشد.گوجه فرنگی یکی از مهم ترین سبزیجات میوه ای تیره بادمجانیان است که به دلیل ارزش غذایی و مصرف بالا جایگاه دوم جهانی را بعد از سیب زمینی از نظر تولید به خود اختصاص داده است. سیلیسیم(Si) دومین ترکیب عنصر معدنی در خاک پس از اکسیژن بوده و تقریبا 31% پوسته زمین را اشغال کرده است. اگرچه سیلیسیم بعنوان یک عنصر ضروری در گیاه مورد توجه قرار نگرفته است اما گزارشات حاکی از اثرهای سودمند آن در رشدونمو گیاهان و تخفیف تنش های زیستی و غیر زیستی است. بدین منظور تحقیقی جهت بررسی اثر سیلیسیم در مقاومت گوجه فرنگی در مقابل انگل گل جالیز انجام گرفت. بذرهای دو رقم حساس و مقاوم به گل جالیز، گوجه فرنگی در گلدان و در بستری از پرلیت و ماسه کشت شد. تیمار سیلیسیم در سه سطح صفر، 1 و 7/1 میلی مولار اعمال شد. نتایج نشان دادند که در شرایط آلودگی گوجه فرنگی به گل جالیز مصرف سیلیسیم در سطح 7/1 میلی مولار سبب افزایش تعداد روز تا ظهور اولین گل جالیز شد. کمترین تعداد کل گره، ارتفاع و تعداد ساقه گل جالیز نیز مربوط به تیمار سطح 7/1 میلی مولار سیلیسیم بود. همچنین کمترین وزن خشک اندام هوایی و زیرزمینی گل جالیز نیز در سطح 7/1 میلی مولار سیلیسیم دیده شد. سیلیسیم در افزایش ارتفاع بوته گوجه فرنگی تاثیر معنی داری نداشت اما بین دو رقم حساس و مقاوم به گل جالیز بیشترین ارتفاع مربوط به رقم مقاوم با سطح سیلیسیم 1میلی مولار بود. مصرف سیلیسیم تاثیری بر روی میزان کلروفیل و وزن خشک بخش هوایی گوجه فرنگی نداشت. مصرف سیلیسیم در سطح 7/1 میلی مولار باعث افزایش سطح برگ نسبت به سطوح دیگر سیلیسیم شد. اما افزایش میزان مصرف سیلیسیم تاثیر مثبتی بر وزن خشک ریشه گوجه فرنگی نداشت. همچنین مصرف سیلیسیم اثری بر روی محتوی آنزیم های آنتی اکسیدانی گوجه فرنگی نداشت. گوجه فرنگی متعلق به آن دسته از گیاهانی است از لحاظ جذب سیلیسیم پس زدنی(Rejective) دارد. بنابراین قادر به جذب مقدار بالای سیلیسیم نیست و قسمت اعظم سیلیسیم در سطح ریشه باقی می ماند. و احتمالا افزایش سیلیسیم در ریشه منجر به القاء مقاومت به انگل گل جالیز می شود بطور مثال سیلیسیم می تواند از طریق ایجاد موانع فیزیکی در ریشه نفوذ گرهک های گل جالیز به داخل بافت میزبان محدود می شود. به طور کلی با توجه به اثر سیلیسیم بر روی صفات مورفولوژیکی گوجه فرنگی و انگل گل جالیز می توان گفت که نقش مثبت سیلیسیم در این تحقیق بیشتر بر روی صفات مربوط به انگل است.

ارتقاء امنیت وب با وف بومی