Skip to main content
SUPERVISOR
Javad Pourreza,Hamid reza Rahmani,Mohammad ali Edriss,Abdolhossein Samie
جواد پوررضا (استاد راهنما) حمیدرضا رحمانی (استاد مشاور) محمدعلی ادریس (استاد راهنما) عبدالحسین سمیع (استاد مشاور)
 
STUDENT
سید علی پیشنمازی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Doctor of Philosophy (PhD)
YEAR
1378

TITLE

The Effect of Different Levels of Proteins and Sulfur Amino Acids on Mature Broiler Breeder Hens and Their Off Springs
Three experiments were conducted to investigate the use of supplemental sulfur amino acids and reduce protein level in diets for broiler breeder hens. The first experiment studied the effect of genotype (meat-type or egg-type) on the AME digestibility of selected ingredients. The ingredients included samples of cereals (corn, wheat and barley), one sample of plant protein (soybean meal) and one cereal by-product (wheat bran). Forty adult males (20 per breed) were randomly assigned to five feedstuffs. The AME of each feed ingredient was calculated from the difference between GE intake and GE losses in the droppings. The results showed the average AME n digestibility in wheat and barley samples were similar in two breeds. However, the AME n digestibility in White Leghorn birds was significantly greater for corn, soybean and wheat bran compare to the broiler strain. These results suggest that broiler breeder hens derived less metabolizable energy from feedstuffs than White Leghorn birds. In second experiment, eight hundred females and 100 males commercial strain breeders (Hubbard × Hubbard) were individually weighed. Eight hens with one male transferred to breeding pens. Hens were randomly sorted into 25 treatment groups. Treatments were involved different feeding levels of CP (17.5, 16.0, 14.5, 13.0 and 11.5%) and sulfur amino acids (0.69, 0.66, 0.63, 0.60 and 0.57%). Diets were isoenergetic and all birds received the same quantity of feed daily. Birds fed 14.5% CP had higher egg production. Settable eggs from birds fed 11.5 and 16.0% were higher than other groups (p 0.05). Dietary sulfur amino acids had no effect on egg production. Birds fed 11.5% CP had lighter weight than other groups. Eggs from birds fed 11.5 and 13.0% CP, and 0.57 and 0.60% sulfur amino acids were significantly smaller and resulted in reduce chick weight at hatching. Breeders fed 11.5% CP had higher efficiency for producing one settable egg or day-old-chick. The lowest liver weight and highest fat pad weight related to hens fed 17.5% CP. Birds fed 0.69% sulfur amino acids had lowest fat pad. In third experiment, the effect of dietary protein and sulfur amino acids of broiler breeder diets, on offspring performance. Forty broiler day-old-chicks were produced from each treatment at 39 weeks, weighed and transferred to hundred group pens. Each treatment included four replicates and ten broiler chicks per replicate. Breeder’s dietary protein had no effect on body weight and feed conversion ratio at 49 days. Also, dietary sulfur amino acids of broiler breeders had no significant effect on these t
سه آزمایش به منظور بررسی کاهش سطح پروتئین و اضافه کردن متیونین در جیره مرغهای مادر انجام شد. در آزمایش اول، اثر ژنوتیپ (سویه تخمگذار، سویه گوشتی) بر مقدار انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری برخی مواد غذایی مورد مطالعه قرار گرفت. مواد غذایی مورد مطالعه در این تحقیق، شامل نمونه هایی از غلات (ذرت، گندم و جو)، یک نمونه پروتئین گیاهی (کنجاله سویا) و یک نمونه محصول فرعی غلات (سبوس گندم) بودند. چهل خروس بالغ (20 خروس به ازاء هر سویه) به صورت تصادفی از این پنج ماده غذایی استفاده کردند. انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری هر ماده غذایی از طریق تفاوت بین انرژی خام غذای خورده شده و انرژی خام دفع شده محاسبه گردید. نتایج نشان داد، انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری گندم و جو در هر دو سویه مشابه بود. در حالی که انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری ذرت، کنجاله سویا و سبوس گندم در سویه تخمگذار به صورت معنی داری بیش از مقادیر بدست آمده در خروسهای سویه گوشتی بود. نتایج این آزمایش نشان داد که خروسهای سویه گوشتی انرژی قابل سوخت و ساز کمتری از بعضی مواد غذایی در مقایسه با خروسهای سویه تخمگذار بدست می آورند. در آزمایش دوم، هشتصد مرغ مادر و صد خروس پدر (هوبارد × هوبارد) در سن 27 هفتگی وزن کشی انفرادی شدند. هشت مرغ به همراه یک خروس به قفس های گروهی زمینی منتقل گشتند. مرغهای هر قفس به صورت تصادفی از یکی از 25 جیره آزمایشی تغذیه شدند. جیره های آزمایشی شامل پنج سطح پروتئین خام (5/17 و 0/16، 5/14، 0/13، 5/11%) و پنج سطح اسیدهای آمینه گوگرددار (69% و 66%، 163/0، 60/0، 57/0%) بودند. جیره ها هم انرژی بوده و مقدار مصرف غذا برابر بود. بهترین تولید تخم مرغ مربوط به گروه 5/14% پروتئین خام بود. مرغهای دریافت کننده جیره 0/16 و 5/11% پروتئین خام بالاترین تخم مرغ قابل جوجه کشی را تولید کردند. سطوح مختلف اسیدهای آمینه گوگرددار نیز بر تولید تخم مرغ اثر قابل ملاحظه ای نداشتند. پرندگان تغذیه شده با جیره 5/11% پروتئین خام سبک تر از مرغهای سایر گروههای آزمایشی بودند. تخم مرغهای تولید شده از مرغهایی که جیره های 0/13 و 5/11% پروتئین خام و 60/0 و 57/0% اسیدهای آمینه گوگرددار را دریافت می کردند به صورت معنی داری کوچکتر بودند. این عامل باعث سبک تر بودن وزن جوجه های این مرغها شد. تفاوت معنی داری در تعداد کل جوجه تولید شده به ازاء هر مرغ بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نگردید. مرغهای تغذیه شده با سطح 5/11% پروتئین خام بهترین راندمان غذایی را برای تولید یک تخم مرغ قابل جوجه کشی یا یک جوجه داشتند. گروه دریافت کننده 5/17% پروتئین خام کمترین وزن کبد و بیشترین چربی محوطه بطنی داشتند. کمترین چربی محوطه بطنی در مرغهای تغذیه شده با جیره حاوی 69/0% اسیدهای آمینه گوگرددار مشاهده گردید. در آزمایش سوم، به منظور بررسی اثرات تغذیه مرغهای مادر بر عملکرد جوجه ها، چهل قطعه جوجه گوشتی متولد شده از هر تیمار در سن 39 هفتگی توزین شده و به صد قفس زمینی انتقال یافتند. هر تیمار شامل چهار تکرار و هر تکرار شامل ده قطعه جوجه گوشتی بود. سطوح مختلف پروتئین در جیره مرغهای مادر تاثیری بر وزن و ضریب تبدیل غذایی در سن 49 روزگی نداشت. تاثیر اسیدهای آمینه گوگرددار نیز

ارتقاء امنیت وب با وف بومی