تأثیر استفاده از مانان اولیگوساکاریدها بر عملکرد، پاسخ های ایمنی و قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در جوجه های گوشتی تغذیه شده با سطوح مختلف پروتئین

STUDENT

DEGREE

YEAR

The aim of the present study was to investigate the effect of dietary mannanoligosaccharide (MOS) supplementation on performance, immune responses and ileal nutrition digestibility in broilers fed with different crude protein levels. 432 of one day-old Ross broiler chicks were randomly distributed among 9 experimental diets with 4 replicates of 12 birds each. Dietary treatments consisted of a 3×3 factorial arrangement with three dietary protein levels (Recommended value, and 1 and 2 percent lower) and three levels of mannanoligosaccharides (0, 0.1, 0.2 %). The experiment lasted 42 d, and chicks had free access to feed and water throughout the study. Average daily gain (ADG) and feed intake (FI) as well as feed conversion ratio (FCR) were recorded periodically as 1-14 (starter), 15-28 (grower) and 29-42 (finisher) d of age. Serum samples were taken after immunization against Newcastle disease (NDV). Sheep red blood cell (SRBC) were injected at d 32 and 39 and blood samples were taken after one week from each injection. In other to determine the ileal digestibility, Celite markers (0.3% diet) were added to all diets. At the end of the trial (i.e day 42) two birds per replicate were slaughtered and relative viscera weight was determine. Average daily gain in starter period did not differ among treatment. However, in grower period, birds fed with lower protein levels showed lower ADG than other treatments. At the end of the trial, no significant effect on body weight were observed. It was also shown that in starter period there was no significant difference among various diets whit respect to feed intake result (P 0.05) . But in grower period, the interaction between protein and mannanoligosaccharide were tended to be significant (P= 0.06). Feed intake at the last phase were not influenced by diffrent treatments (P 0.05). The least FCR was observed in the treatment containing 0.2 percent MOS (P 0.1%) and the great FCR was found for the treatment containing 2% protein without MOS (P 0.01). Nevertheless, there was no significant difference in terms of FCR (P 0.05). The body weight tended to be greater in diet MOS (P=0.07) whereas MOS caused decrease as pancreas weight in comparison to other diets. There was no significant difference with respect to heart weight (P 0.05). The highest abdominal fat was found in birds fed 2% lower dietary crude protein level. None of treatments influenced spleen, thymus and borsal (P 0.05). The highest thymus weight was found in diet containing MOS (P=0.01). Antibody titer showed no significant difference in the first period (P 0.05). However, in the second period, standard dietary crud protein level and 1% lower than standard MOS content (P 0.05). There was no significant difference in the amount of antibody production against SRBC among tratment (p 0.05). The highest protein digestibility was shown in 2% protein lower than standard and containing 0.2% MOS treatment, while the lowest fat digestibility was observed for 0.2% MOS treatment (P 0.05). Various protein levels had no impact on organic mater digestibility but MOS showed atendedly increase/decrease in ash digestibility (P=0.08). Levels of MOS decreased microbial population (colonyes) sach as E.coli, salmonella. In conclusion MOS has improved protein digestibility and decreased adverse microbial population which inturn, ameliorates intestinal health and increases crypte length. Keywords: broiler, mannanoligosaccharide, ileal digestibility, microbial population.

مطالعه حاضر با هدف تأثیر استفاده از مانان‌اولیگوساکارید بر عملکرد، پاسخ‌های ایمنی و قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در جوجه‌های گوشتی تغذیه شده با سطوح مختلف پروتئین به انجام رسید. برای این منظور، از تعداد 432 قطعه جوجه‌گوشتی یک روزه سویه راس 308 استفاده گردید و پرندگان به طور تصادفی در بین4 تکرار هر یک از 9 تیمار آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت آزمایش فاکتوریل 3×3 توزیع شدند. تیمارهای غذایی شامل سه سطح پروتئین در هر سه دوره (توصیه راس، 1 و 2 درصد کمتر از توصیه) و سه سطح مانان‌اولیگوساکارید ( صفر، سطح 1/0 و 2/0 درصد) بودند که طی یک دوره آزمایشی 42 روزه به پرندگان تغذیه شدند. در سنین 18 و 32 روزگی، پرندگان علیه بیماری نیوکاسل واکسینه شده و یک هفته پس از هر نوبت واکسیناسیون، نمونه های سرم خون پرندگان برای تعیین تیتر آنتی بادی اخذ گردید. در سنین 32 و 39 روزگی، گلبول قرمز گوسفندی تزریق و یک هفته بعد خونگیری صورت گرفت. برای تعیین قابلیت هضم ایلئومی، در سن 39 روزگی، مارکر سلیت (3/0 درصد جیره) به تمام جیره های غذایی افزوده شد. در سن 42 روزگی، دو پرنده از هر قفس به طور تصادفی وزن کشی و کشتار شدند و پس از تشریح، وزن نسبی اندام های داخلی و لاشه اندازه گیری شد. افزایش وزن روزانه در مرحله آغازین معنی دار نبود (05/0 P) اما در مرحله رشد تیمار حاوی سطوح پایین‌تر پروتئین به‌طور معنی‌دار کمتر از سایر تیمارها بود (001/0 P) اما در دوره آخر و کل دوره تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (05/0 P). همچنین نتایج حاصل از خوراک مصرفی نشان می‌دهد که در مرحله آغازین بین تیمارهای مختلف آزمایش تفاوت معنی‌داری وجود ندارد (05/0 P) اما در مرحله رشد اثر متقابل بین مانان‌اولیگوساکارید و پروتئین تمایل به معنی‌داری داشت (06/0 P=). در مرحله پایانی مصرف خوراک تحت تأثیر هیچکدام از تیمارها قرار نگرفت (05/0 P). پایین‌ترین ضریب تبدیل در تیمار توصیه راس حاوی 2/0 درصد مانان‌اولیگوساکارید مشاهده شد (01/0 P) و بالاترین ضریب تبدیل مربوط به تیمار 2 درصد پروتئین پایین‌تر از توصیه بدون مانان‌اولیگوساکارید بود (01/0 P). اما در کل دوره آزمایش تفاوت معنی‌داری در ضریب تبدیل مشاهده نشد (05/0 P). همچنین وزن کبد در تیمارهای حاوی مانان‌اولیگوساکارید (07/0 P =) به صورت عددی بیشتر بود. وجود مانان‌اولیگوساکارید سبب کاهش وزن پانکراس نسبت به سایر تیمارها شد (05/0 P). هیچکدام از جیره‌های آزمایشی تأثیری بر وزن قلب نداشتند (05/0 P). بالاترین مقدار چربی محوطه شکمی مربوط به تیمار 2 درصد پروتئین کمتر از توصیه است که به طور معنی‌داری بالاتر از سایر تیمارها بود (05/0 P). تأثیر تیمارهای آزمایشی بر روی اندام‌های لنفوئیدی نشان داد که هیچکدام از تیمارهای آزمایشی تأثیری بر اندام‌های بورس فابرسیوس و طحال نداشتند (05/0 P). بیشترین وزن تیموس مربوط به تیمارهای حاوی مانان‌اولیگوساکارید بود (01/0P=). تأثیرتیمارها بر تیتر آنتی‌بادی در دوره اول معنی‌دار نبود (05/0 P). اما در مرحله دوم، تیمار توصیه راس و 1 درصد کمتر از توصیه حاوی مانان‌اولیگوساکارید بالاتر از تیمارهای دیگر بود (05/0 P). تیمارهای آزمایشی تأثیری در عیار پادتن تولیدی علیه گلبول‌ قرمز گوسفندی در دو مرحله نداشتند (05/0 P). تأثیر استفاده از تیمارهای آزمایشی بر روی قابلیت هضم پروتئین نشان می‌دهد که بالاترین قابلیت هضم مربوط به تیمار 2 درصد پایین‌تر از توصیه حاوی 2/0 درصد مانان‌اولیگوساکارید بود (05/0 P). همچنین تأثیر تیمارهای آزمایشی بر روی قابلیت هضم چربی نشان می‌دهد که پایین‌ترین قابلیت هضم چربی مربوط به تیمار 2/0 درصد مانان‌اولیگوساکارید بود (05/0 P). اثر سطوح مختلف پروتئین بر قابلیت هضم مواد آلی معنی‌دار نبود اما استفاده از مانان‌اولیگوساکارید باعث تغییر عددی بر قابلیت هضم خاکستر شد (08/0P=). همچنین اثر تیمارهای آزمایشی بر روی جمعیت میکروبی نشان داد که وجود سطوح مختلف مانان‌اولیگوساکارید باعث ایجاد تأثیر معنی‌داری بر کاهش جمعیت‌های میکروبی مانند اشریشیاکلای (05/0 P) و سالمونلا شد (05/0 P). به طور کلی وجود مانان‌اولیگوساکارید در جیره توانسته است سبب بهبود قابلیت هضم پروتئین و کاهش جمعیت‌های مضر میکروبی شود که می‌تواند سلامت روده و افزایش طول پرز و عمق کریپت روده را به همراه داشته باشد و بهبود جمعیت‌ میکروبی مفید در دستگاه گوارش را ایجاد نماید. واژگان کلیدی : جوجه گوشتی، مانان‌اولیگوساکارید، قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی، جمعیت میکروبی ایلئوم.