Skip to main content
SUPERVISOR
Seyed Alireza Mousavi,Reza Jafari,Saeed Soltani Kopaei
سید علیرضا موسوی (استاد راهنما) رضا جعفری (استاد راهنما) سعید سلطانی کوپائی (استاد مشاور)
 
STUDENT
Soghra Dehghan farsi
سارا دهقان فارسی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده منابع طبیعی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1394

TITLE

Land degradation mapping and monitoring based on satellite data and assessment of its economic losses in Fars province
Land degradation is a reduction in production capacity of lands and is considered as desertification in case of serious degradation conditions. A survey system was used in this study for land degradation mapping in Fars Province using four indicators: surface runoff, vegetation cover, Rainfall Utilization Efficiency (RUE) and soil erosion. RUE is estimated from the ratio of Net Primary Production () derived from MODIS data (MOD17A3) to annual rainfall, and vegetation data was obtained from monthly Normalized Difference Vegetation Index (NDVI) which was estimated from MODIS sensor data (MOD13A3).Surface runoff was estimated from the US Soil Conservation Model (SCS), which includes data on vegetation cover, precipitation, land cover, and soil digital map.Soil erosion as one of the most important figures of land degradation was calculated using vegetation cover, land use, geology and Digital Elevation Model (DEM).Then, these four indicators were combined to identify areas with the highest potential for destruction in Fars Province.Finally, alternative cost method was used to determine the economic losses caused by land degradation. Runoff volume increase caused by land degradation was multiplied by the costs necessary for artificial runoff control in the area. Results showed that considering the fact that each of the indicators is important in describing land degradation, the combination of vegetation map, RUE, runoff coefficient and erosion are useful to determine areas where degradation occurs. Regarding the results, the areas with a low risk of degradation are scattered across the Province with less than 10% of the Province's area. The risk of medium degradation has the biggest area in the Province (about 70%). The highest probability of degradation covers about 20% of the Province's area in south and southwest (the counties of Lar, Lamard, ZarinDasht, Khenj, Arsanjan and Qirkarzine), in east and southeast regions of Neyriz, Estahban and parts of Darab, in north and northeast (parts of Abadeh, Bavanat, Pasargad, Safa-Shahr), and in west and northwest (including parts of Farashband, Kazeroon and Nurabad), as well as some central parts of the province. Economic findings indicated that the annual economic losses due to land degradation and runoff increase in the region is 5281759.31 million Rials.According to the results, remote sensing technology can be used as an effective tool for assessing and monitoring land degradation, which is because of providing precise, calibrated, repeatable and cost-effective data for wide areas. Using the combination of four factors derived from satellite data which is shown in this study, it could be concluded that this method is of a high ability in land degradation studies within arid and semiarid regions. Key Words: Net Primary Production, Land degradation, MODIS, Rainfall Utilization Efficiency, Replacement cost method.
تخریب زمین به معنای کاهش ظرفیت تولید زمین است که حالت گسترده ای از تخریب زمین به معنای بیابان زایی تلقی می شود. در این تحقیق برای پهنه بندی تخریب اراضی استان فارس از یک سیستم پایشی استفاده شد که در آن از چهار شاخص: رواناب سطحی، پوشش گیاهی، کارایی مصرف بارش(RUE) و فرسایش خاک استفاده گردید. کارایی مصرف بارش از نسبت بین تولید خالص اولیه() که از داده های سنجنده مودیس(MOD17A3) به دست آورده شدهبهبارش سالانه،تخمین زده شد و برای به دست آوردن پوشش گیاهی از داده های ماهانه شاخص نرمال شده تفاوت پوشش گیاهی(NDVI) که ازداده های سنجنده مودیس(MOD13A3)استفاده شد. رواناب سطحی نیز از مدل حفاظت خاک آمریکا(SCS) که از داده های پوشش گیاهی، بارش،پوشش زمین و نقشه رقومی خاک به دست می آید،برآورد گردید. فرسایش خاک که یکی از مهم ترین مشخصه های تخریب اراضی است، بااستفاده از پوشش گیاهی، کاربری اراضی، زمین شناسی ومدل رقومی ارتفاع(DEM) محاسبه گردید. سپس این 4 شاخص،برای مشخص کردن مناطق بابیشترین استعداد تخریب در استان فارس با هم تلفیق شدند. در نهایت به منظور تعیین خسارات اقتصادی ناشی از تخریب از روش هزینه جایگزین استفاده شد. به این منظور افزایش حجم رواناب ناشی از تخریب اراضی در هزینه های لازم به منظور کنترل مصنوعی رواناب در منطقه ضرب شد. نتایج این تحقیق نشان دادبا توجه به اینکه هریک از شاخص ها در توصیف تخریب اراضی اهمیت خاصی دارند،لذا تلفیق نقشه پوشش گیاهی، کارایی مصرف بارش، ضریب رواناب وفرسایش برای تعیین مناطقی که در آن ها تخریب صورت می گیردمفید خواهد بود. نتایج نشان داد که مناطق با خطر تخریب کم به صورت پراکنده در سطح استان دیده می شود و کمتراز 10 درصد سطح استان را می پوشاند، همچنین خطر تخریب متوسط بیشترین مساحت استان را به خود اختصاص داده است(حدود 70 درصد). بیشترین احتمال تخریب که حدود 20 درصد سطح استان را شامل می شود در جنوب و جنوب غرب شامل شهرستان های لار، لامرد، زرین دشت، خنج، ارسنجان و قیر کارزین، در قسمت شرق و جنوب شرق شامل شهرستان نی ریز، استهبان و قسمت هایی از داراب، در شمال وشمال شرق قسمت هایی از شهرستان های آباده، بوانات،پاسارگاد، صفا شهر ودرغرب و شمال غرب شامل قسمت هایی از فراشبند، کازرون، و نورآباد و همچنین قسمت هایی از بخش مرکزی استان را شامل می شود. یافته های بخش اقتصادی نشان داد که میزان خسارات اقتصادی سالانه ناشی از تخریب اراضی و افزایش رواناب در منطقه به میزان 31/5281759 میلیون ریال می باشد. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، می توان از تکنولوژی سنجش از دور به عنوان ابزاری موثر در ارزیابی و پایش تخریب اراضی استفاده کرد، که دلیل آن این است آن اطلاعات دقیق، واسنجی شده، قابل تکرار و مقرون به صرفه برای مناطق گسترده فراهم می کند. بنابراین با استفاده از روش تلفیق چهار فاکتور حاصل از داده های ماهواره ای که در این مطالعه نشان داده شد، می توان نتیجه گرفت که این روش توانایی بالایی در مطالعات مربوط به تخریب اراضی در مناطق خشک و نیمه خشک دارد. کلمات کلیدی: تولید خالص اولیه، تخریب اراضی، مودیس، کارایی مصرف بارش، هزینه جایگزین

ارتقاء امنیت وب با وف بومی