Skip to main content
SUPERVISOR
Norolah Mirghafari,Nasrollah Mahboobi Soofiani
نوراله میرغفاری (استاد راهنما) نصرالله محبوبی صوفیانی (استاد راهنما)
 
STUDENT
Seyed mehdi Hosseini
سیدمهدی حسینی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده منابع طبیعی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1387

TITLE

Assessment of the Mercury Contamination in the Southern Coastal Waters of the Caspian Sea (Mazandaran, Iran) Using Golden Mullet (Liza auratus) and Kutum (Rutilus frisii kutum), as a Bioandicator Index
Mercury is the most toxic heavy metal in the aquatic ecosystems which originates both from natural and industrial resources and is ultimately deposited in sediments, as methyl mercury. Due to its high dependence on protein sulfhydryl groups, this metal is quickly transferred through the food chain and accumulated in organisms. The high toxicity of mercury and its biomagnification characteristic, necessitates the temporal and spatial environmental monitoring of mercury. Mullet (Liza auratus) and kutum (Rutillus frisii kutum) are two species that their habitat and feeding habits cause them to accumulate significant amounts of heavy metals in their tissues and this not only affects fish health but also human health as the main consumer. To determine the concentration of mercury contamination in the sediments and its accumulation in the muscle and liver of mullet and kutum, 12 stations were randomly assigned in the central coasts of southern Caspian Sea and the samples were obtained from sediment and fish species. Standard analytical methods used to determine mercury concentration in both sediments and fish. Results showed that in sediments, the average concentration of mercury is below the standard level (at all stations 0.15 µg of mercury/g of sediment) which represents the low levels of mercury contamination in the coastal province of Mazandaran . The average concentration of mercury in kutum muscle and liver, was respectively 0.112 and 0.123 µg/ g fresh weight (0.382 and 0.395 µg/g dry weight) and for mullet was 0.137and 0.162 µg/ g fresh weight (0.432 and 0.472 µg/ g dry weight), respectively. The difference in mercury concentrations observed in the two species, could possibly be attributed to the differences in ecological requirements, nutrition, metabolism and different habitats. In both species, mercury concentration was less than the allowable amount for human consumption (0.3, 0.5, 0.5 and 1 µg/g of wet weight) determined by USEPA, WHO, FAO and the FDA, respectively. The comparison between the different stations showed that fishes of west coast of province had higher concentration of mercury than the east coast. In order to assessing the human health risks of kutum and mullet consumption, the allowable level, the daily intake of mercury by humans and also HQ ( Hazard Quotient ) index were obtained. HQ Index for both species was about 0.4ercury, Caspian Sea , Sediment, Organic matter, Liza auratus, Rutillus frisii kutum, Risk assessment.
جیوه سمی ترین عنصر سنگین در اکوسیستم های آبی است که به دو طریق طبیعی و صنعتی وارد محیط زیست می شود و در نهایت در رسوبات اکوسیستم آبی ته نشین و به متیل جیوه تبدیل می شود. به دلیل وابستگی بالای متیل جیوه به گروههای سولفیدریل پروتئین، این فلز به سرعت از طریق زنجیره ی غذایی انتقال می یابد و در موجودات انباشته می شود. سمیت بالای جیوه و افزایش غلظت این فلز در محیط زیست، لزوم پایش مکانی و زمانی جیوه را ایجاب می کند. زیست بوم و زندگی ماهی کفال ( Liza auratus ) و ماهی سفید دریای خزر( Rutillus frisii kutum ) و نوع تغذیه آنها به صورتی است که عناصر سنگین در بافت های آنها تجمع می یابد که این نه تنها بر سلامتی ماهی، بلکه بر سلامتی انسان به عنوان عمده ترین مصرف کننده موثر می باشد. به منظور آگاهی از میزان آلودگی و غلظت جیوه در در رسوبات و همچنین تجمع آن در عضله و کبد ماهی کفال و ماهی سفید ، 12 ایستگاه در سواحل مرکزی خزر جنوبی (استان مازندران) تعیین و نمونه برداری از رسوبات و ماهیان آن انجام گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که در رسوبات، میانگین غلظت جیوه در تمامی ایستگاهها کمتر از حد استاندارد تعیین شده (15/0 میکروگرم جیوه در گرم) بود که بیانگر سطح پایین آلودگی به جیوه در سواحل استان مازندران است. میانگین غلظت کل جیوه در عضله و کبد ماهی سفید بترتیب 112/0 و 123/0 میکروگرم بر گرم وزن تر (382/0 و 395/0 میکروگرم بر گرم وزن خشک) و میزان آن در ماهی کفال طلایی به ترتیب 137/0 و 162/0 میکروگرم بر گرم وزن تر (432/0 و 473/0 میکروگرم بر گرم وزن خشک) بدست آمد. بین دو گونه از لحاظ غلظت جیوه تفاوت معنی دار در سطح احتمال 5 درصد وجود داشت. تفاوت در غلظت جیوه ی مشاهده شده در دو گونه ی مورد بررسی را احتمالاً می توان به دلیل تفاوت در نیازهای اکولوژیکی، الگوی تغذیه، متابولیسم و همچنین تفاوت در آشیان اکولوژیک بین دو ماهی مربوط دانست. در هر دو گونه، غلظت جیوه پایینتر از حد استاندارد تعیین شده توسط سازمان های USEPA ، WHO، FAO و FDA که بترتیب3/0، 5/0، 5/0 و 1 میکروگرم بر گرم وزن تر ماهی را اعلام داشتند، بود. همچنین مقایسه بین ماهیان ایستگاههای مختلف نشان داد که بطور کلی، ماهیان سواحل غربی استان مازندران نسبت به سواحل شرقی آن دارای میزان جیوه ی بالاتری اند. برای ارزیابی آسیب های ناشی از مصرف این ماهی ها بر سلامتی انسان، میزان مصرف مجاز ، جذب روزانه ی جیوه توسط انسان و همچنین شاخص HQ (نسبت خطر) بررسی گردید. یافته های این بررسی نشان داد که شاخص HQ برای ماهی سفید و کفال طلایی بترتیب حدود4/0 و 5/0 می باشد. برای حفظ سلامتی بهتر است میزان مصرف ماهی کفال طلایی و سفید دریای خزر بترتیب 51 و 62 گرم در روز (میزان مجاز مصرف) باشد. همچنین جذب روزانه و هفتگی جیوه با توجه به میزان سرانه ی مصرف هر ایرانی که توسط FAO اعلام شده است، پایینتر از مقادیر راهنمای (PTWI وPTDI) ارائه شده توسط WHO، USEPA و JECFA بوده است. بنابراین، در شرایط موجود مصرف گونه های ماهی بررسی شده، خطری جدی برای سلامتی مصرف کننده گان آن را باعث نخواهد شد. کلمات کلیدی: جیوه، دریای خزر، رسوب، ماده ی آلی، ماهی کفال طلایی، ماهی سفید دریای خزر، ارزیابی ریسک

ارتقاء امنیت وب با وف بومی