Skip to main content
SUPERVISOR
Badraldinebrahim Seyed tabatabaei,Mostafa Mobli,Abdolmajid Rezai
بدرالدین ابراهیم سیدطباطبایی (استاد راهنما) مصطفی مبلی (استاد راهنما) عبدالمجید رضایی (استاد مشاور)
 
STUDENT
Zahra Karimi Nafchi
زهرا کریمی نافچی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1385
Onion ( Allium cepa L.) is the most important edible Allium species, recorded for over 4,000 years and ranks second in value among cultivated vegetables. Onion is an outcrossing, biennial, diploid (2n=2 x =16) plant with a very large (32 pg/2 n) genome. It is proposed that the southwest Asian gene center of A.cepa should be acknowledged as the primary center of domestication and variability, whereas other regions such as the Mediterranean basin, where onion has a great variability, are secondary centers. it is believed that with many landraces of onion exist across the Iran and a longstanding history of cultivation, Iran is rich in genetic diversity of onion. Despite many morphological study, little is known regarding the genetic relationships among germplasm of onion in this country. Therefore, the objectives of this study were based on determining genetic variations among onion landraces using Simple Sequence Repeat (SSR) and Inter Simple Sequence Repeat (ISSR) markers. Eighteen Iranian onion landraces collected from different parts of Iran with five foreign cultivars were used. Five plants per landraces were randomly selected, and young green healthy leaves from each plant were collected for DNA extraction. Total genomic DNA was extracted by the cetyl trimethyl ammonium bromaid (CTAB) method with modifications. DNA concentration and quality was determined by electrophoresis in a 0.7% (w/v) agarose gel. Fifteen primer pairs detecting SSR loci in onion were used in the amplification. The number of bands per primer varied from 2 to 6, with mean of 3.3 polymorphic bands and mean heterozygosity of 0.75. A dendrogram based on similarity coffecient and UPGMA algorithm grouped the onion landraces and foreign cultivars into five groups and one independent genotyp. From SSR analysis, a higher level of genetic variation was observed within populations, compared to variation among populations in the onion landraces and foreign cultivars. Highest and lowest mean genetic diversity were obtained in Sephide Gorgan and Yellow Sweet Spanich respectively. Fourteen primers were used for PCR amplification. Amplified DNA fragment were separated elecrtophoretically in a 1/5 (w/v) agarose gel. From these data, a Squared –Euclidian distance matrix was calculated to estimate pair-wise differences in the amplification product for all genotypes. Cluster analysis was done using a UPGMA algorithm to construct a dendrogram. A high degree of polymorphism was observed in the present material. All 14 primers generated 7 to 14 polymorphic bands, and the frequency of polymorphi
پیاز خوراکی ازخانواده Alliaceae و جنس Allium است که از نظر ارزش تولیدی بعد از گوجه فرنگی دومین سبزی مهم جهان می‌باشد. ایران به عنوان یکی از مراکز تنوع و کشت پیاز در نواحی مختلف آن، از تنوع زیادی برای این محصول برخودار است. اکثرتوده‌های پیاز در نواحی مختلف کشور با اسامی محلی نام‌گذاری شده‌اند و علیرغم مطالعات مورفولوژیکی فراوان کـه روی آنـها صورت گرفــته است، اطلاعات چنـدانی از روابط ژنتیــکی آنـها در دست نمی‌باشد. در این پژوهـش به منظورارزیابی تنوع ژنتیکی درون و بیـن توده‌هـای بومی پیاز ایران و نیـــز مــقایـسه روابط ژنتیـکی آنــها بــا برخـی از ارقـام خارجی از دو روش مبتنی بـر آغازگر‌هـای ریـز ماهــواره SSR(Simple Sequence Repeat) و ISSR (Inter Simple Sequence Repeat ) استفاده شد. 12 جفت آغازگر از میان 15 جفت آغازگر SSR انتخاب شدند. تعداد آلل‌های تکثیر شده توسط این جفت آغازگر‌ها از دو تا شش آلل متغیر بود و متوسط تعداد آلل در هر مکان ژنی 3/3 و میانگین هتروزیگوسیتی در توده‌ها و ارقام خارجی مورد بررسی 76/0 برآورد شد. بر اساس داده‌های حاصل از نشانگر SSR دندروگرام مربوطه با استفاده از نرم افزار Power Marker V. 3. 25 و MEGA3 رسم گردید. نتایج حاصل نشان داد که توده‌های ایرانی و ارقام خارجی پیاز مورد بررسی در شش گروه و یک ژنوتیپ مستقل تقسیم بندی شدند. بر اساس نشانگر SSR بیشترین میانگین سطح تنوع در توده سفید گرگان (28/0) و کمترین آن در رقم خارجی یلو سوئیت اسپانیش (12/0) مشاهده شد. همچنین در نتایج تجزیه واریانس مولکولی، 42 درصد و 58 درصد از کل تنوع به ترتیب به تنوع بین و درون توده‌های بومی و ارقام خارجی مربوط گردید. بر اساس نشانگر‌های ISSR از 25 آغازگر به کارفته، 14 آغازگر تکثیر شده و 163 باند چند شکل (96%) تولید نمودند. بر اساس دندروگرام حاصل از الگوی باندی ISSR با استفـاده از دو نـــرم افـزار ARLEQUIN V 3.1 و NTSYS V. Pc-2.02e، توده‌ها و ارقام خارجی مورد بررسی در پنج گروه و چهار ژنوتیپ مستقل تقسیم بندی شدند. در نشانگر ISSR بیشترین سطح تنوع در توده محلی طارم (31/0) و کمترین آن در هیبریدها (08/0) مشاهده شد. همچنین در نتایج تجزیه واریانس مولکولی، 94/39 درصد و 36/58 درصد از کل تنوع به ترتیب به تنوع بین و درون توده های بومی و ارقام خارجی مربوط شد. در کل می توان اظهار داشت که در هر دو نشانگر تنوع درون توده‌ها و ارقام خارجی بیشتر از تنوع بین آنها می‌باشد و می‌توان از توده‌هائی که تنوع درون آنها زیاد می‌باشد در برنامه‌های اصلاحی استفاده کرد. همچنین مطابق نتایج حاصل از دو روش، توده‌های پیاز که خصوصیات مورفولوژیکی و جغرافیایی مشابه داشتند در گروه‌های متفاوت قرار گرفتند اما در دندروگرام حاصل از ادغام دو نشانگر SSR و ISSR گروه بندی توده‌های بومی و ارقام خارجی به نحو بهتری صورت پذیرفت و دندروگرام ترسیم شده با اطلاعات مورفولوژیکی و جغرافیایی توده‌ها و ارقام خارجی مطابقت بیشتری را نشان داد. در نهایت می توان عنوان داشت که با وجود مشاهده چند شکلی بیشتر در نشانگر‌های ISSR نسبت به نشانگر‌های SSR، کاربرد نشانگر‌های SSR به دلیل توارث هم بارز و دارا بودن آلل‌های چند گانه از توانایی بالاتری برخوردار هستند. واژه‌های کلیدی : پیاز خوراکی، ریز ماهواره، هتروزیگوسیتی، تجزیه واریانس مولکولی، میانگین تنوع ژنتی

ارتقاء امنیت وب با وف بومی