Skip to main content
SUPERVISOR
Davood Mostofinejad,Mohammad reza Eftekhar
داود مستوفی نژاد (استاد راهنما) محمدرضا افتخار (استاد مشاور)
 
STUDENT
Mohammadjavad Hajrasouliha
محمدجواد حاج رسولیها

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده مهندسی عمران
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1386
One of the materials which has been used for rehabilitation and strengthening of structures in recent years is FRP composites (Fiber Reinforced Polymer). Their numerous advantages such as high tensile strength, ease of application and corrosion resistance have given rise to their application in strengthening a wide array of structures especially reinforced concrete members. Nevertheless, a major issue of concern in flexural strengthening of reinforced concrete beams with FRP laminates is their debonding off the concrete substrate, which leads to premature failure of the structural member thus strengthened. Surface preparation of concrete before attaching FRP sheets is considered as a suitable method to postpone debonding, but with limited effects. Grooving is an innovative technique to overcome debonding of FRP laminates from concrete surface, which has been recently used in Isfahan University of Technology (IUT), Iran. In this study, the effect of some factors influencing the grooving capability aiming at reducing the debonding potential of FRP sheets from the concrete surface is addressed. These factors include the width and the depth of the grooves. The experimental specimens used in this study included about 140 prism specimens of dimensions 100×100×500 mm subjected to 4-point flexural loading. Having been grooved on the surface, the specimens were reinforced with CFRP sheets and underwent the four-point flexural test so as to measure the ultimate loading capacity. The results indicate that debonding can be completely averted or at least to a large extent limited by considering specified width and depth for the grooves. Keywords: Debonding, Fiber Reinforced Polymer (FRP), Grooves, Surface preparation. .
یکی از متداول ترین روش های موجود جهت مقاوم سازی سازه های بتن آرمه، استفاده از ورقه های کامپوزیتی FRP می باشد. از جمله مسائل مهم در تقویت خمشی تیـــرهای بتن آرمه توسط کامپوزیت های FRP، جدا شدگی ورقه های مذکور از سطح بتن می باشد که همواره مورد توجه محققین بوده است. این مسئله منجر به شکست زود رس و غیر اقتصادی عضو سازه ای می گردد. از جمله دلایل جدا شدگی زود رس ورق، آماده نبودن سطح بتن جهت اتصال مناسب بین سطح و ورق کامپوزیتی می باشد. در همین راستا، قبل از اتصال کامپوزیت FRPبه سطح بتن جهت تقویت آن، مراحل آماده سازی سطحی انجام می شود؛ با این وجود، آماده سازی سطحی بتن هم دارای مشکلاتی اعم از هزینه ی عملیات، آلودگی زیست محیطی و ... می باشد. با تحقیقاتی که از دو سال گذشته در دانشگاه صنعتی اصفهان آغاز گردید، روش جدید شیار زنی به عنوان روشی مناسب برای جای گزینی آماده سازی سطحی معرفی شد و نتایج آزمایشگاهی بسیار خوبی در پی داشت؛ اما با این وجود، روش شیار زنی هنوز در مراحل مقدماتی می باشد. در این تحقیق به بررسی میزان تأثیر پارامترهای عمق و عرض شیار بر عملکرد روش شیار زنی در کنترل جدا شدگی ورق FRP پرداخته شده است.نمونه های موجود در آزمایشگاه حدود 140 نمونه از نوع منشوری با ابعاد 500 100 100 میلی متر به صورت غیر مسلح بودند که در چهار گروه مقاومت فشاری مختلف (25، 40، 55 و 65 مگا پاسکال) دسته بندی شدند. در ابتدا بر روی سطح تمامی نمونه های مورد نظر 2 شیار با طول، عرض و عمق مشخص ایجاد شده و پس از آن، درون شیارهای حاصله را توسط Epoxy Dur 31 N به گونه ای پر کردیم تا سطح نمونه صاف و یکنواخت شود. پس از پر شدن کامل شیارها با چسب مربوطه، بلافاصله از اپوکسی دیگری به نام Epoxy Dur 300 برای چسباندن ورق FRP به سطح نمونه ی بتنی استفاده کردیم. پس از خشک شدن چسب، نمونه ها تحت آزمایش خمش 4 نقطه ای قرار گرفتند.

ارتقاء امنیت وب با وف بومی