Skip to main content
SUPERVISOR
Nasrollah Mahboobi Soofiani
نصرالله محبوبی صوفیانی (استاد راهنما)
 
STUDENT
ELAHE Alinejad
الهه علی نژادعینالو

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده منابع طبیعی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1393

TITLE

Effect of water Turbidity on the Prey Consumption of Aphanius isfahanensis
Municipal and industrial wastewaters, discharging into the water, surface runoff as results of raining and eroded material as well as algae, are the most common causes of turbidity in the water. Turbidity can be harmful to the aquatic animals through various ways such as preventing the development of fish eggs and larvae growth, changes in preying procedures, reducing the amount of available food and visual ability of predators. For this purpose, the fishes were captured from the Gavkhoni Wetland (Shakh-Kenar Dam) using a net with 0.2 mm mesh size. During the acclimation procedure, Daphnia magna were cultured as bait. Afterward, the lethal concentration for turbidity was examined. Then, 20 treatments, including 8 fishes in each treatment were selected as below: Group A included 1 fish and 5 indivisual Daphnia, group B included 1 fish and 10 indivisual Daphnia, group C included 2 fish and 5 indivisual Daphnia, group D included 2 fish and 10 indivisual Daphnia. Then, the prey eating by fish in control of each above-mentioned group was recorded by CCD camera. Additionally, the survival of the prey in different turbidities (5-1000 NTU) was determined. Moreover, the fish predation was tested in the range of 200-800 NTU and turbidity levels were recorded in which the fish feeding was stopped. Finally, the effect of turbidity, prey and predator densities on predation of fish was investigated. Five different levels of turbidity, including 0 (control), 5, 10, 50 and 150 NTU were designed for each mentioned group. To perform that, the fish was starved for 24 hours before the experiment was commenced. All fish were acclimated for 15 minutes with turbid water and then the necessary number of preys was carefully introduced into experimental arena. At the end of experimental time, each water treatment was filtered and then the number of remained prey(s) was counted. Finally, some samples of eyes tissues were fixed and stained by the use of H E method. The results show significant effect of turbidity on the prey eating of A. isfahanensis (p 0.05). Prey's eating was reduced by 71, 75, 43 and 53% in turbidity of 150 NTU in A, B, C and D group as compared with control respectively. On the other hand, by comparing B and D group, it was observed that by the increase in number of predators, the percentage of prey eating was significantly elevated in all levels of turbidity (p 0.05). The increase in the number of prey consumption in the above-mentioned turbidities was 26, 29, 18 and 20% respectively. In addition, by comparing C and A groups, it was observed that by the increase of predators, the percentage of prey eating was significantly raised in all levels of turbidities (p 0.05). The increase of prey consumption in the mentioned turbidities was 37, 33, 22 and 27% respectively. By comparing A and B groups, it could be observed that the increasing in the density of preys did not have any significant effect on the percentage of eating preys in all levels of turbidity (5, 10, 50, 150 NTU) (p 0.05). On the other hand, it could be observed that there is no significant difference in prey consumptions between C and D groups (in all turbidity levels). The eye histology indicated that there is no structure adaptation of eyes to turbid waters. According to obtained results, it seems that by increasing in turbidity levels, less contrast can be observed between the prey and background. Indeed, it causes the disruption in hunting procedure and therefore, it lowered the feeding rate of A.isfahanensis . Key words: Turbidity, Predation, Prey density and predator, Eye Histology, Aphanius isfahanensis
تخلیه فاضلاب‌های شهری و صنعتی و مواد زاید گوناگون به منابع آب، روان آبهای سطحی ناشی از بارش‌های جوی همراه با مواد فرسایش‌یافته از سطح زمین و لایه‌های درونی خاک، جلبک‌ها و سایر ترکیبات آلی ناشی از تجزیه گیاهان، از مهمترین عوامل ایجاد کدورت در آب هستند. کدورت می‌تواند از راههای گوناگون مانند کاهش سرعت رشد، جلوگیری از رشد ونمو تخم و لارو ماهیان، تغییر در روش شکار طعمه توسط ماهی، کاهش میزان غذای در دسترس و کاهش میزان دید، اثرات مضری بر ماهیان داشته باشد. در مطالعه حاضر، تاثیر کدورت بر میزان طعمه خواری ماهی آفانیوس ( Aphanius isfahanensis ) مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، ماهی آفانیوس از تالاب گاوخونی (محدوده بند شاخ کنار) با استفاده از تور با چشمه 2/0 میلی‌متر صید گردید. همزمان با سازگاری ماهیان اقدام به کشت دافنی ماگنا ( Daphnia magna ) به عنوان طعمه گردید. پس از سازگار شدن ماهیان با محیط آزمایشگاه، میزان غلظت کشنده کدورت برای ماهیان مورد بررسی قرار گرفت. سپس 20 تیمار آزمایشی با احتساب 8 تکرار برای هر تیمار، به شرح زیر تعریف شد: گروه A شامل 1 ماهی و 5 دافنی، گروه B شامل 1 ماهی و 10 دافنی، گروه C شامل 2 ماهی و 5 دافنی، گروه D شامل 2 ماهی و 10 دافنی. پس از آن زمان خورده شدن طعمه توسط ماهی در حالت شاهد، رفتار تمامی تیمارها توسط دوربین بررسی و زمان آن ثبت شد. سپس میزان بقای طعمه در محدوده کدورت NTU 1000-5 بررسی شد. سپس درمحدوده کدورت NTU 800-200 میزان طعمه خواری ماهی بررسی و کدورتی که درآن تغذیه ماهی متوقف می‌شد، محاسبه گردید. در نهایت به بررسی اثر کدورت، تراکم طعمه و تراکم طعمه خوار بر میزان طعمه خواری ماهی پرداخته شد. سطوح کدورت انتخابی شامل 0 (فاقد کدورت)، NTU 5، 10، 50 و 150 بود. به منظور انجام آزمایش، غذادهی ماهیان از 24 ساعت قبل قطع و به مدت 15 دقیقه با آب گل‌آلود سازگار شدند و سپس تعداد طعمه لازم با احتیاط توسط لوله‌ای به ظرف آزمایش وارد کرده و پس از گذشت زمان پایه مربوط به هرتیمار آب ظرف فیلتر شده و طعمه‌های باقی‌مانده شمارش ‌شدند. در مرحله آخر تعدادی نمونه بافت چشم با استفاده از رنگ‌آمیزی معمول E H مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده حاکی از اثر معنی دار کدورت بر میزان طعمه‌خواری ماهی آفانیوس است (05/0 P). به طوری که به ترتیب در گروه‌های A، B، C و D با افزایش کدورت از حالت شاهد به NTU 150، طعمه خواری حدود 71، 75، 43 و 53 درصد کاهش یافت. از طرف دیگر با مقایسه گروه D و B مشاهده شد که با افزایش تعداد طعمه خواران، درصد طعمه خواری به‌طور معنی‌داری در تمامی سطوح کدورتی NTU 5، 10، 50 و 150 افزایش‌یافته است (05/0 P). افزایش طعمه خواری در کدورت‌های ذکرشده به ترتیب 26، 29، 18 و 20 درصد بود و همچنین نتایج مقایسه گروه C و A نیز نشان داد که با افزایش تعداد طعمه خوارن، میزان طعمه خواری در تمامی سطوح کدورتی NTU 5، 10، 50 و 150 به‌طور معنی‌داری افزایش‌ یافته است (05/0 P). افزایش طعمه خواری در کدورت‌های ذکرشده به ترتیب 37، 33، 22و 27 درصد بود. با مقایسه گروه A و B مشاهده شد که افزایش تراکم طعمه، تاثیر معنی داری بر درصد طعمه خواری در تمامی سطوح کدورتی NTU 5، 10، 50 و 150 نداشته‌است (05/0 P). از طرفی نتایج مقایسه گروه C با گروه D نشان داد که تفاوتی از لحاظ طعمه خواری بین این دو گروه در سطوح کدورت NTU 5، 10، 50 و 150وجود ندارد (05/0 P). نتایج بافت‌ شناسی چشم نیز بیانگر عدم ایجاد سازگاری در ماهی با شرایط گل‌آلود بود. با توجه به نتایج بدست آمده به نظر می‌رسد افزایش کدورت باعث کاهش تضاد بین طعمه و محیط اطراف آن شده و در واقع باعث به وجود آمدن اختلال در فرآیند شکار گشته و از همین رو سبب کم شدن نرخ تغذیه ماهی آفانیوس شده‌است. کلمات کلیدی: کدورت، شکار، تراکم طعمه و طعمه خوار، بافت شناسی چشم، ماهی آفانیوس

ارتقاء امنیت وب با وف بومی