Skip to main content
SUPERVISOR
Ghahreman Taherian,Mansour Aghasi
سیدقهرمان طاهریان (استاد راهنما) منصور آقاسی (استاد مشاور)
 
STUDENT
Fatemeh Sheikhbahaee
فاطمه شیخ بهائی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده ریاضی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1389
The hyperbolic law of cosines is nearly a century old result that has sprung from the soil of Einstein velocity addition law that Einstein introduced in his 1905 paper [5, 23] that founded the special theory of relativity. It was established by Sommerfeld (1868-1951) in 1909 [3] in terms of hyperbolic trigonometric functions as a consequence of Einstein’s velocity addition of relativistically admissible velocities. Soon after, Vari?ak(1865-1942) established in 1912 [68] the interpretation of Sommerfeld’s consequence in the hyperbolic geometry of Bolyai and Lobachevski. Vari?ak’s interpretation marks the first uncovered link between Einstein’s velocity addition law and hyperbolic geometry. This thesis is based on the works of two mathematicians, Helmut Karzel and Abraham Ungar which open a new perspective and new way in the relation between hyperbolic geometry and special relativity. This approach had profound similarities with the conventional approach to vector space in Euclidean geometry. These analogies allow us to utilize their knowledge of Euclidean geometry and Newtonian physics to gain of hyperbolic geometry and special relativity. The gyrovectors that give rise to gyrovector spaces are hyperbolic vectors that allow Einstein’s velocity addition to be presented as gyrovector addition. In 1924 Vari?ak had to admit to his chagrin that the adaption of vector algebra for use in hyperbolic space was just not feasible [69], as noted by Walter in [73]. Accordingly, the introduction of vector algebra into hyperbolic geometry offered in [49] was noted by Walter in [74]. In fact, hyperbolic vectors (that is, gyrovectors) are presented in [48] as equivalence Let c be the vacuum speed of light, and let e the c-ball of all relativistically admissible velocities of material particles. Einstein addition in the c-ball of is given by the equation.
قانون کسینوس های هذلولوی یکی از نتایج هندسه با قدمتی بیش از یک قرن است. ریشه ی اصلی این قانون جمع نسبیتی سرعت های مجاز است که در مقاله ی معروف آلبرت اینشتین در زمینه ی نظریه ی نسبیت(1905)مطرح شد. این مطلب به وسیله ی زومرفیلد در سال 1909 بر حسب توابع مثلثاتی هذلولوی به عنوان نتیجه ای از قانون جمع سرعت های مجاز(کمتر از سرعت نور) بیان شد. پس از وی وارچاک در سال 1912 تعبیر نتایج زومرفیلد را برای مدل کلاسیک هندسه هذلولوی(مدل بلترامی-کلاین)بیان کرد. این تعبیر نخستین مطلب در مورد رابطه ی هندسه ی هذلولوی و نسبیت اینشتین است. در این پایان نامه بر اساس کارهای دو ریاضیدان برجسته ی معاصر، پروفسور هلموت کارتسل و پرفسور آبراهام اونگار با روشی نو چشم اندازهای جدیدی از هندسه ی هذلولوی به کمک جایرو فضای برداری گشوده می شود. این رهیافت شباهت های عمیقی با رهیافت معمولی فضای برداریدر هندسه ی اقلیدسی دارد. این شباهت ها به ما امکان می دهد که دانش مربوط به هندسه ی اقلیدسی و فیزیک کلاسیک نیوتنی وابسته به آن را به شکل شهودی به هندسه ی هذلولوی و فیزیک نسبیتی مربوط کنیم. بردارهای جایرو که همان بردارهای سرعت نسبیتی اینشتین هستند، بردارهای هذلولوی به حساب می آیند و قانون جمع جایرو همان قانون جمع سرعت نسبیتی خواهد بود.بردارهای هذلولوی(جایرو بردار) به عنوان کلاس های هم ارزی از پاره خط های جهت دار هذلولوی مطرح می شوند که جمع آن ها بر اساس قانون جمع متوازی الاضلاع هذلولوی به دست می آید، همان گونه که بردارهای معمولی در فضای اقلیدسی کلاس های هم ارزی از پاره خط های جهت دار هستند که بر اساس قانون متوازی الاضلاع اقلیدسی جمع می شوند.

ارتقاء امنیت وب با وف بومی