درمان سرطان یکی از مهم­ترین چالش­ها در عصر حاضر محسوب می­شود. استفاده از فراگرمایی مغناطیسی برای حذف سلول­های سرطانی و جایگزین کردن بافت آسیب دیده به کمک داربست­های مهندسی بافت یکی از بهترین گزینه­ ها برای بازسازی بافت آسیب دیده می­باشد. امروزه نانوذرات مغناطیسی به طور گسترده در علوم زیست پزشکی مانند تحویل هدفمند دارو یا ژن­، در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ودر فراگرمایی (درمان تومور باگرما) استفاده می­شوند. هدف از پژوهش حاضر در ابتدا ساخت داربست نانولیفی پلی کاپرولاکتون-کیتوسان- مگنتایت ومشخصه­یابی آن است. بعد از انجام آزمون­ها وتعیین مقدار نانوذرات بهینه برای کاربرد در فراگرمایی مغناطیسی، این نانوذرات وارد ساختار الیاف پلیمری حساس به دما پلی کاپرولاکتون-پلی نایپم شدند تا به کمک این ساختار علاوه بر حذف تومور سرطانی وبازسازی بافت آسیب دیده، به کمک رهایش دارو شیمی درمانی از بازگشت مجدد سرطان جلوگیری شود. در این راستا ابتدا نانوذرات مگنتایت به روش متداول هم رسوبی سنتز شدند. با استفاده از الگوی پراش پرتو ایکس، میکروسکوپ الکترونی روبشی ومغناطیس سنج ارتعاشی به ترتیب خلوص واندازه بلورک مگنتایت، اندازه ومورفولوژی نانوذرات وخواص مغناطیسی نانوذرات تعیین شد. سپس با استفاده از الکتروریسی مقادیر 1، 2/5، 5، 10 و20 درصد وزنی مگنتایت وارد ساختار الیاف نانولیفی پلی کاپرولاکتون-کیتوسان شد. نتایج نشان داد با افزایش غلظت مگنتایت در الیاف، آبدوستی الیاف افزایش پیدا می­کند. به دلیل آبدوستی نانوذرات مگنتایت نرخ تخریب داربست نسبت به الیاف خالص (بدون مگنتایت) افزایش یافت. همچنین با افزایش غلظت نانوذرات به دلیل تغییر در رسانایی الکتریکی وگرانروی محلول، قطر الیاف کاهش یافت. نتایج آزمون زنده­مانی سلولی MTS عدم سمیت الیاف مغناطیسی پس از گذشت 6 روز از کشت سلول­های MG63 را نشان داد وحضور نانوذرات مانعی در برابر رشد وتکثیر سلولی ایجاد نکرد.در غلظت­ های کمتر از 10 درصد وزنی مگنتایت، الیاف تغییرات دمایی قابل توجه­ای را در برابر میدان مغناطیسی خارجی از خود نشان ندادند درنتیجه مناسب برای فراگرمایی مغناطیسی نمی ­باشند. لذا 10 و20 درصد وزنی مگنتایت برای استفاده در الیاف نانولیفی حساس به دما استفاده شدند. درالیاف مغناطیسی حساس به دما الکتروریسی شده نشان داده شد که با افزایش غلظت مگنتایت از 10 درصد وزنی به 20 درصد وزنی، توان اتلاف ویژه (SLP) نانوذرات افزایش یافت در این حالت پس از گذشت 10 دقیقه دما الیاف مغناطیسی حساس به دما به 40 درجه سانتی گراد رسید که این دما مناسب برای تخریب تومور سرطانی به نظر می­رسد. درنتیجه الیاف پلیمری حساس به دما حاوی 20 درصد وزنی مگنتایت مناسب برای کاربرد در فراگرمایی مغناطیسی می­باشد. کلمات کلیدی: فراگرمایی مغناطیسی، مهندسی بافت، نانوذرات مغناطیسی، پلی کاپرولاکتون، کیتوسان، پلی نایپم، دارو شیمی درمانی، الکتروریسی