تیتانیوم و آلیاژهای آن به دلیل خواص مکانیکی مطلوب و زیست سازگاری مناسب بطور گسترده به عنوان ایمپلنت در پزشکی استفاده می­شوند. همچنین تیتانیوم در محیط بدن مقاومت به خوردگی بسیار بالایی نشان داده است؛ ولی خواص سایشی ضعیف و زیست خنثی بودن آن تحقیقات را به سمت اصلاح سطح و بهبود عملکرد این ماده هدایت کرده است. برای رفع این محدودیت­ها پوشش­های زیست فعالی با روش­های مختلف بر روی این فلز و آلیاژهای آن اعمال شده است. از جمله این پوشش­ها، پوشش­ کلسیم فسفات، اکسید تیتانیوم، بیوگلاس یا کامپوزیتی از این مواد است. این پوشش­ها با وجود اینکه تا حدودی باعث افزایش زیست فعالی در تیتانیوم می­شود اما کمبود استحکام و مقاومت به سایش محدودیتی است که محققان با آن روبرو هستند. به همین دلیل بهبود خواص مکانیکی و زیست فعالی تیتانیوم از چالش های پیش روی محققین در اصلاح سطح تیتانیوم و آلیاژهای آن است. یکی از روش­های اصلاح سطوح تیتانیومی، اعمال یک پوشش شیشه زیست ­فعال بر روی این فلز می­باشد. مطالعات حاضر با هدف بهبود زیست سازگاری و مقاومت به سایش آلیاژهای ایمپلنت تیتانیوم از طریق استفاده از پوشش­های شیشه­ای زیست فعال انجام شده است. در این تحقیقات، خواص و معایب انواع آلیاژهای تیتانیوم، سنتز بیوگلاس شرایط پوشش، چسبندگی، تاثیر لایه میانی اکسید تیتانیوم، تاثیر ساختار نانو در پوشش و سایر پارامترهای موثر در این فرایند مورد بررسی قرار گرفته­اند؛ ترکیبات مورد استفاده در شیشه زیست فعال، نوع آلیاژ تیتانیوم مورد استفاده به عنوان زیرلایه و همچنین انواع روش­های پوشش­دهی از جمله این پارامترها هستند. کلمات کلیدی زیست سازگاری ، شیشه زیست فعال ، ساختار نانو، پوشش دهی