Skip to main content
SUPERVISOR
غلامحسین طهماسبی (استاد مشاور) مجید طالبی (استاد راهنما) بهرام شریف نبی (استاد راهنما)
 
STUDENT
Mohsen Safaei
محسن صفائی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1390
Iranian honey bee ( Apis mellifera meda ) is one of the 24 honey bee suecies in the world which could be found not only in Iran, but also in Northern Iraq, South East Turkey and even Northern Syria. In terms of morphological characterization, this suecies is seemingly similar to A. m. liguistica , from Italy. Taking biological properties into consideration, this suecies has tendency to high swarming and propolis gathering strength, great overwintering capability and high invasive behavior, all of which distinguishe this race from others. As for variability maintenance among species and genetic reserve identification, and regarding the fact that the first step to fulfill purposeful breeding is to determine genetic diversity in the populations, the aim of this research was to assess genetic diversity in Iranian honey bee population all over the country, using microsatellite molecular markers. Microsatellites as DNA markers have been widely used in many studies to determine genetic variations honey bee population in the world, widely. The samples were collected from 18 populations belonging to eight provinces including Khorasan Razavi, Semnan, Mazandaran, Alborz, Zanjan, Hamedan, West Azarbayejan and Isfahan. After DNA extraction using a CTAB protocol and optimization of PCR amplification, all the loci were well amplified and PCR products were visulized on 12% non-denaturing polyacrylamide gel. In this study, genetic diversity was assessed using ten pairs of SSR primers that generated between 11 to 26 alleles with average of 21.9 alleles per primer and revealed high (0.991) expected heterozygosity. Based on the obtaind SSR dendrogram using Power Marker V.3.25 software, Iranian honey bee population divided into four clusters. Clustering of Iranian honey bee populations using SSR markers was in concordance to geographical distribution. Using analysis of molecular variance (AMOVA), it was shown that significantly differentiation exists among honeybee populations (p 0.001). Intra-population and inter-population genetic diversity were assessed to be 90.57% and 9.43%, respectively. The results indicated high genetic diversity among Iranian honey bee populations and intra-population genetic diversity was higher than inter-population genetic diversity in studied populations. . Keywords: Iranian honey bee, Genetic diversity, Microsatellite, Analysis of molecular variance
زنبور عسل ایرانی ( Apis mellifera meda ) یکی از 24 نژاد زنبور عسل موجود در دنیاست که علاوه بر ایران، در شمال عراق و جنوب شرقی ترکیه و حتی در شمال سوریه وجود دارد. این نژاد از نظر خصوصیات مرفولوژیک ظاهراً شبیه نژاد ایتالیایی است و از نظر خصوصیات بیولوژیک نیز نژادی است با تمایل به بچه دهی زیاد، قدرت جمع‌آوری بره موم زیاد، قدرت زمستان گذرانی خیلی خوب و رفتار تهاجمی بالا که مجموعاً این نژاد را از سایر زیر گونه‌ها متمایز می‌سازد. در راستای اهمیت حفظ تنوع در نژادها و شناسایی ذخایر ژنتیکی و با توجه به اینکه اولین گام برای نیل به اصلاح نژاد هدفمند، مشخص نمودن میزان تنوع ژنتیکی موجود در جمعیت‌هاست، تلاش شد تنوع ژنتیکی جمعیت زنبور عسل ایرانی در سرتاسر ایران مورد ارزیابی قرار گیرد. در بین نشانگرهای مولکولی، ریزماهواره‌ها در برآورد تنوع ژنتیکی زنبور عسل در سرتاسر دنیا به طور وسیعی مورد استفاده قرارگرفته‌اند. در این تحقیق از 18 جمعیت متعلق به هشت استان کشور (خراسان رضوی، سمنان، مازندران، البرز، زنجان، همدان، آذربایجان غربی و اصفهان) نمونه برداری انجام شد و تنوع ژنتیکی آنها با استفاده از ده جفت نشانگر ریزماهواره تعیین گردید. پس از استخراج DNA به روش CTAB و بهینه سازی شرایط و انجام PCR، تمامی جایگاه‌ها به خوبی تکثیر و فرآورده‌های PCR بر روی ژل آکریل آمید غیرواسرشته ساز 12 درصد الکتروفورز شدند. بر اساس نتایج تکثیر باندهای مورد نظر، ده جفت آغازگر استفاده شده در این تحقیق به دلیل ایجاد چند شکلی بالا، کارآمد تشخیص داده شدند. تعداد آلل های تکثیرشده توسط هر کدام از این جفت آغازگرها از 11 تا 26 آلل متغییر بود. متوسط تعداد آللها در هر مکان ژنی 9/21 و متوسط هتروزیگوسیتی مورد انتظار در هر مکان ژنی 991/0 بود. مطابق دندروگرام رسم شده با اطلاعات حاصل از نشانگرهای SSR با استفاده از Sharedallele و روش UPGMA با نرم‌افزار Power Marker V.3.25، جمعیت‌های زنبور عسل مورد بررسی در چهار گروه تقسیم‌بندی شدند.گروه‌بندی جمعیت‌های زنبور عسل ایرانی به میزان زیادی با پراکنش جغرافیایی آنها تطابق داشت. تجزیه واریانس مولکولی داده‌ها نشان داد که اختلاف بین جمعیت‌ها معنی‌دار می‌باشد (p 0.001) و همچنین تنوع ژنتیکی درون جمعیتی 57/90 درصد و تنوع بین جمعیتی 43/9 درصد برآورد گردید. در کل نتایج حاصله نشان داد که جمعیت زنبور عسل ایرانی از تنوع ژنی مناسبی برخوردار است که میزان تنوع درون جمعیت‌ها به مراتب بیشتر از میزان تنوع بین جمعیت‌ها می‌باشد. کلمات کلیدی : 1- زنبور عسل ایرانی 2- تنوع ژنتیکی 3- ریزماهواره‌ها 4- تجزیه واریانس مولکولی

ارتقاء امنیت وب با وف بومی