Skip to main content
SUPERVISOR
بدرالدین ابراهیم سیدطباطبایی (استاد راهنما) زهرا عباسی (استاد مشاور) مجید طالبی (استاد راهنما)
 
STUDENT
Raheleh Dehghani
راحله دهقانی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1395
Onion ( Allium cepa L.) is one of the most important vegetables cultivated for its widespread consumption of food and medicine. Onion is a highly cross-pollinated crop that lead to non-uniformity morphology, genetics, low quality and performance of seeds. The production of hybrid seeds of vegetables is a major necessity in agriculture. Hybrid seed production in onion involves the use of male sterility. In the hybrid seed production project, prepare and reproduce three-line is essential that A lines with the genotype S (msms) as maternal parent and B with genotype N(msms) as a maintainer parent for A line and C as a paternal parent with active and fertile pollen that maintainer lines is needed to multiplication of male sterile line. Onion is a biennial there for, identification of the maintainer line using traditional and Key words Allium cepa , Cytoplasmic male sterility, Maintainer line, Cytoplasmic markers, Nuclear markers
پیاز( Allium cepa L.) یکی از سبزی‌های مهّم است که به خاطر مصارف غذایی و دارویی گسترده به‌صورت جهانی کشت می‌شود. پیاز گیاهی به‌شدت دگرگشن است که بذور حاصل از این آزادگرده‌افشانی‌ها، مورفولوژی و ژنتیک غیریکنواخت، کیفیت و عملکرد پائینی را سبب می‌شود. تولید بذور هیبرید سبزی و صیفی یک ضرورت مهم در کشاورزی می باشد. بذور هیبرید در پیاز با استفاده از سیستم نرعقیمی سیتوپلاسمی تولید می‌شود. در پروژه تولید بذر هیبرید، تهیه و تکثیر سه لاین: A با ژنوتیپ نرعقیم S (msms ) به‌عنوان والد مادری و با ژنوتیپ N (msms) به‌عنوان والد نگهدارنده نرعقیم و Cبه‌عنوان والد پدری و دارای گرده فعال و بارور، ضروری است که به‌منظور تکثیر لاین های نرعقیم، نیاز به لاین های نگهدارنده می‌باشد. با توجه به دوساله بودن پیاز، شناسایی لاین نگهدارنده به روش‌های کلاسیک و سنتی و آزمون کراس حداقل چهار سال طول می‌کشد که امروزه به کمک بیوتکنولوژی و با استفاده از نشانگرهای مولکولی می‌توان با سرعت بخشیدن به فرایند زمان بر و پرزحمت شناسایی لاین های نگهدارنده نرعقیم، در زمان نسبتاً کوتاه سیتوپلاسم S را از N و سپس لوکوس ms را شناسایی کرد. بنابراین این پروژه باهدف بررسی کارایی نشانگرهای مولکولی در شناسایی نوع سیتوپلاسم و تشخیص عامل ژنتیکی نرعقیمی موجود در هسته اجرا گردید. در این پژوهش از نشانگر های مولکولی نوع STS مبتنی بر PCR که توسط محققین مختلف معرفی و کارایی آن‌ها اثبات‌شده است، استفاده شد. سه نشانگر مولکولی سیتوپلاسمی cob, accD ,MK برای شناسایی سیتوپلاسم نرعقیم (S) از سیتوپلاسم طبیعی (N)و شناسایی سیتوپلاسم نرعقیم نوع S از سیتوپلاسم نرعقیم نوع T و چهار نشانگر مولکولی هسته‌ای( OPT , PsaO , Jnurf-13 و AcSKP1 ) رای تشخیص عامل ژنتیکی نرعقیمی موجود در هسته و بر اساس طول و تعداد قطعات تکثیر یافته، به کار گرفته شد. مواد ژنتیکی مورداستفاده (جمعاً 123 نمونه) شامل لاین های نرعقیم، لاین نگهدارنده، لاین های بک کراس، هیبریدهای خارجی و داخلی و جمعیت‌های آزادگرده‌افشان پیاز بودند. کارایی نشانگرهای سیتوپلاسمی ابتدا بر روی لاین های نرعقیم، بک کراس و نگهدارنده و سپس روی جمعیت ها بررسی شد و نتایج نشان داد که دو نشانگر accd و cob در تشخیص نوع سیتوپلاسم طبیعی از نرعقیم نوع S کاملاً مشابه یکدیگر عمل نمودند و کارایی 100% نشان دادند. نشانگر MK علاوه بر شناسایی نوع سیتوپلاسم طبیعی از نرعقیم نوع S، قادر به تفکیک دو نوع سیتوپلاسم نرعقیمS ازT نیز بود و کارایی 100 درصد نشان داد. استفاده از چهار نشانگر هسته‌ای در تشخیص ژنوتیپ و لوکوس ms )ژن بازگرداننده باروری در هسته) موفقیت‌آمیز نبود. در این پروژه تأکید اصلی بر روی نشانگر های سیتوپلاسمی بود تا بتوان با شناسایی سیتوپلاسم های نرعقیم، آن‌ها را از جمعیت حذف و حجم مواد ژنتیکی مورد تلاقی را کاهش داد که هر سه نشانگر با کارایی 100 درصد کارآمد بودند. کلمات کلیدی: پیاز خوراکی، نرعقیمی سیتوپلاسمی، لاین نگهدارنده، نشانگرهای سیتوپلاسمی، نشانگرهای هسته‌ای

ارتقاء امنیت وب با وف بومی