Skip to main content
SUPERVISOR
Salar Dorafshan,Yazdan Keivany
سالار درافشان (استاد راهنما) یزدان کیوانی (استاد مشاور)
 
STUDENT
Paryvahsh Layeghy
پریوش لایقی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده منابع طبیعی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1395

TITLE

Population genetics of wild common carp Cyprinus carpio in the Anzali wetland using microsatellite marker
Genetic diversity of wild common carp ( Cyprinus carpio ) in the Anzali wetland by sampling from 100 rood fish from five stations (20 individuals from each satation), including four from Anzali wetland (Siah Khesheim Protected area ??, Selkeh and Sorkhankol wildlife shelters and Abkenar area, plus one satation located at the Anzali wetland estury to the Caspian Sea were analysed using four microsatellite loci CCa67, MFW 16, MFW 26, MFW 6. The mean observed and effective alleles number were 8.95 and 5.92 respectively. The mean observed and expected heterozygrosity were calculated as 0.972 and 0.817 respectivily. The highest and lowest inbreeding coefficients were measured for the fish belong to Sorkhankol (-0.114) and Selkeh (-0.273) stations respectivily. The highest and lowest Fst values were calculated between estury and Selkeh (0.096) and estury-Sorkhankol (0.04). The mean Fst value was 0.098 showing signification genetic differentiation among satations ( p 0.05). o Hardy-Weinberg equilibrium was measareable for any station-loci tests ( p 0/05). AMOWA showed the highest genetic diversity (91%) whitin populations while the lowest one (9%) was observed between them. Dendrogram showed two seprate branches for the common carp populations in the Anzali wetland including a) Siah keshim, Sorkhankol and estuary, b) Selkeh and Abkenar. The results of this study can be used for optimizing restocking programs of the common carp in the north of Iran. Keywords : Anzali wetland, Common carp, Heterozygous, Genetic distance.
تنوع ژنتیکی کپور معمولی وحشی ( Cyprinus carpio ) در تالاب انزلی با نمونه برداری از 100 قطعه ماهی مولد از پنج ایستگاه (از هر ایستگاه 20 قطعه) شامل مناطق چهارگانه (منطقه حفاظت شده سیاه کشیم، پناهگاه حیات وحش سلکه، پناهگاه حیات وحش سرخانکل، منطقه آبکنار) و مصب تالاب در دریای خزر و با استفاده از چهار جایگاه ریزماهوارهCCa67 ،MFW16 ،MFW26 و MFW6 بررسی شد. میانگین تعداد آلل مشاهده شده و تعداد آلل مؤثر به ترتیب برابر 95/8 و 92/5 بود. میانگین هتروزایگوسیتی مشاهده شده و مورد انتظار به‌ترتیب معادل 972/0 و 817/0 محاسبه شد. ماهیان ایستگاه سرخانکل بیشترین ضریب خویش‌آمیزی (114/0-) و ماهیان ایستگاه سلکه کمترین (273/0-) مقدار این ضریب را نشان دادند. در مقایسه میزان Fst(شاخص تمایز)، بیشترین میزان بین دو ایستگاه مصب دریای خزر و سلکه، 096/0 و کمترین میزان آن بین دو ایستگاه سرخانکل و مصب معادل 04/0 محاسبه شد. میانگین شاخص Fst معادل 098/0 بود که بیانگر اختلاف ژنتیکی بین جمعیت ها بود (05/0 p ). تمامی جایگاه ها ایستگاه ها خارج از تعادل هاردی-واینبرگ بودند ( p 0/05). ارزیابی واریانس مولکولی نشان داد که بخش اعظم تنوع ژنتیک، %91 درون جمعیتی و بخش اندکی% 9 بین جمعیت ها بود. دندروگرام شجره‌ای، ماهیان ایستگاه های مختلف را به دو شاخه مجزا (الف) شاخه سیاه کشیم، سرخانکل و‌ مصب دریای خزر و (ب) و شاخه سلکه و آبکنار تقسیم کرد. نتایج این تحقیق می‌تواند در راستای بهینه‌سازی فرایند بازسازی ذخایر این گونه در شمال ایران مورد استفاده واقع شود. کلمات کلیدی: تالاب انزلی، کپور معمولی، خویش‌آمیزی، هتروزایگوسیتی، فاصله ژنتیکی

ارتقاء امنیت وب با وف بومی