پوشش های اپوکسی پایه آبی نسل جدیدی از پوشش ها هستند که به دلیل قابلیت رقیق شدن با آب، کاهش مواد فرار آلی و مسائل زیست محیطی، بسیار مورد توجه محققان قرار گرفته اند. در این پژوهش رزین اپوکسی پایه آبی حاوی نانو ذرات سیلیکا با استفاده از امولسیفایر غیریونی نونیل فنل اتوکسیلات 20 و پایدارکننده اکریلاتی به روش وارونگی فازی تهیه گردید. ابتدا نمونه های پایداری از رزین اپوکسی پایه آبی با درصدهای مختلفی از امولسیفایر غیریونی و پایدارکننده تهیه و نمونه پایدار و مطلوب مشخص شد. سپس اثر افزایش امولسیفایرهای آنیونی سدیم دودسیل سولفات و سدیم لوریل اتر سولفات و نانو ذرات سیلیکا بر پایداری کلوئیدی بلند مدت نمونه مطلوب بررسی شد. بر اساس استاندارد پایداری نمونه مطلوب، شامل 6 درصد وزنی امولسیفایر غیریونی، 5 درصد وزنی پایدارکننده و 3 درصد وزنی نانو ذرات سیلیکا، در شرایط تسریع شده 27 روز بود که معادل 6 ماه تا یک سال پایداری در شرایط دمای محیطی است. برای بررسی اندازه و توزیع ذرات امولسیون از آزمون تفرق نورپویا استفاده شد و نتایج نشان داد با افزایش نانوذرات سیلیکا توزیع اندازه ذرات پهن می شود. نمونه های رزین اپوکسی پایه آبی حاوی نانوذرات سیلیکا و نمونه شاهد با عامل پخت آمینی(تری اتیلن تترا آمین) پخت شدند و چسبندگی، سختی مدادی، زاویه تماس و مقاومت سایشی آن ها طبق استاندارد اندازه گیری شد. نتایج نشان داد با افزایش ذرات نانو سیلیکا تا 3 درصد وزنی؛ چسبندگی، زاویه تماس و مقاومت سایشی افزایش یافته و برای نمونه مطلوب شامل 3 درصد وزنی نانو ذرات سیلیکا، چسبندگی 5B، سختی مدادی بالاتر از 6H و زاویه تماس 62 درجه بود. همچنین برای بررسی مقاومت در برابر خوردگی از آزمون مه نمکی استفاده شد و نتایج نشان دادندکه با افزودن نانوذرات سیلیکا تا 3 درصد وزنی مقاومت خوردگی بهبود یافت. آنالیز نمونه های پخت شده و پخت نشده توسط آزمون طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه انجام شد و مورفولوژی نمونه های پخت شده حاوی نانوذرات سیلیکا و نمونه شاهد با میکروسکوپ الکترونی روبشی ارزیابی شدند. واژه های کلیدی رزین اپوکسی پایه آبی، پوشش نانوکامپوزیتی، پایدارکننده کلوئیدی، مقاومت خوردگی