همه‌ی سیستم‌ها در معرض انواع گوناگونی از فرایندهای فرسودگی قرار دارند. افزون بر این شوک‌های گوناگونی نیز ممکن است سیستم را تحت تاثیر قرار دهد. شکست یک سیستم یا ناشی از شوک‌های مهلکی است که به اجزای آن وارد می‌شوند، که به این گونه از شکست‌ها، شکست سخت گفته می‌شود و یا فرسودگی‌های اجزای سیستم و احیانا شوک‌های تصادفی که به میزان فرسودگی می‌افزایند ممکن است عامل شکستی باشند که نرم نامیده می‌شود. دراین مطالعه به منظور تعیین قابلیت اعتماد سیستم،‌ به مدلسازی رابطه‌ی میان فرایندهای شکست نرم و سخت و ورود شوک به یک و یا چند جزء و نه لزوما همه‌ی اجزای سیستم پرداخته شد و مفهومی تحت عنوان ضریب انتقال شوک، به عنوان میزانی از شدت شوک که به اجزای مجاور منتقل می‌شود تعریف گردید. از آن‌جایی که همه‌ی شوک‌ها بر همه‌ی فرایندهای فرسودگی اثر گذار نمی‌باشند، برای هر فرایند فرسودگی هر جزء سیستم، مجموعه‌ای تحت عنوان مجموعه‌ی شوک‌های انحصاری آن فرایند فرسودگی تعریف شد. و به منظور تعیین قابلیت اعتماد سیستم، تنها تاثیر شوک‌هایی را که در مجموعه‌ی شوک‌های انحصاری فرسودگی جزء مورد بررسی قرار داشته باشند در محاسبات وارد گردیدند. به واسطه‌ی این که در این مطالعه اجزای سیستم می‌توانند در معرض بیش از یک فرایند فرسودگی قرار گیرند، از تابع کاپولا به منظور وابستگی این فرایندها استفاده شد. چرا که فرایندهای فرسودگی به طور طبیعی یکنوا و به یکدیگر وابسته می‌باشند. به منظور تحلیل مدل، یک سیستم واقعی یعنی گونه‌ای از حسگرهای گازی مورد ارزیابی قرار گرفت و قابلیت اعتماد آن تحلیل و بررسی گردید. نشان داده شد که قابلیت اعتماد سیستم در حالت وابستگی فرایندهای فرسودگی در مقایسه با حالتی که این فرایندها از یکدیگر مستقلند، کمتر می‌باشد. همچنین با کاهش نرخ ورود شوک، قابلیت اعتماد سیستم روند افزاینده به خود می‌گیرد.