Skip to main content
SUPERVISOR
مهدی بیجاری (استاد راهنما) محمد رضا شعر بافچی زاده (استاد مشاور) احمدرضا پورقادری (استاد مشاور)
 
STUDENT
Marzieih Rahimi
مرضیه رحیمی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده مهندسی صنایع
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1396
In diagnosing cancer, the main question that can be asked is about their lifespan: "How long will I live?" Or "What is the chance of success of any treatment option?" Many physicians provide patients with cancer survival data only based on the location of the tumor and its stage. Common information includes a 5-year survival rate and survival time.For instance, a physician can tell a patient with early-stage lung cancer that his or her chance of survival is 50%, which means that half of the community with this type of cancer had lived for more than five years.
در هنگام تشخیص سرطان، اکثر بیماران در مورد طول عمر باقی­مانده خود سؤال می کنند: "چه مدت زندگی خواهم کرد؟" و یا "شانس موفقیت هر گزینه درمانی چیست؟". بسیاری از پزشکان، فقط بر اساس محل تومور و مرحله آن آماری از بقای سرطان در اختیار بیماران قرار می دهند. اطلاعات متداول شامل میزان بقای 5 ساله و مدت زمان بقا است. به عنوان مثال، یک پزشک می­تواند به بیمار مبتلا به سرطان ریه در مراحل اولیه بگویدکه شانس بقای او 50? است، که به این معنا خواهد بود که نیمی از جامعه مبتلا به این نوع سرطان با تومور در همین مرحله بیش از پنج سال زنده مانده­اند. در واقع، برآورد میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان با توجه به میانگین بقای بیماران در همان مرحله از سرطان انجام می­شود. این برآوردها دقیق نیستند، زیرا اطلاعات اختصاصی بیمار مانند سن، جنسیت و دیگر شرایط عمومی را شامل نمی­شوند. پیش­بینی طول عمر بیماران مبتلا به سرطان در مراحل پیشرفته از اهمیت بالایی برخوردار است. این پیش­بینی به برنامه­ریزان کمک می­کند تا با اطمینان بالاتری درباره­ی تخصیص منابع و انتخاب نوع درمان تصمیم­گیری­ کنند.

ارتقاء امنیت وب با وف بومی