سالیانه تعداد زیادی از افراد، علیالخصوص افراد مسن مبتلا به دیابت، بدلیل ضعف سیستم دفاعی و مشکلات متابولیکی ناشی از این بیماری، دچار زخمهای مزمن میشوند. زخمهای مزمن دارای روند درمان بسیار آهستهای هستند و بسیار در خطر مبتلا شدن به عفونت زخمی میباشند. متاسفانه روش قطعی برای درمان این دسته زخمها وجود ندارد و معمولا از پانسمانهایی استفاده میشود که تنها هدف استفاده از آنها محافظت از زخم و جلوگیری از اشاعه باکتری در ناحیه زخم است. اخیرا از زخمپوشهای هیدروژلی بدلیل زمینه هیدراته آنها و توانایی بالا در جذب ترشحات زخمی بسیار استفاده میشود. اما در بین حجم زیادی از مطالعات بر روی زخمپوشهای هیدروژلی، تعداد کمی از آنها به ایجاد و بررسی خاصیت اسپری شوندگی به منظور کابرد ساده برای استفاده در محل، جهت درمان زخم متمرکز شده است. در این پژوهش، هدف ساخت اسپری زخمپوش هیدروژلی با عوامل تسریع کننده بازسازی بافت به منظور درمان موثر زخمهای دیابتی است. در این پژوهش، زخم پوش هیدروژلی قابل اسپری و قابل کراسلینک با نور مرئی متشکل ازکاپاکاراگنان متاکریلات و نانوذرات اکسید روی اصلاح شده با دوپامین مورد ارزیابی قرار گرفت. در این راستا، ابتدا نانوذرات اکسید روی با استفاده از روش شیمی تر، سنتز و با استفاده از دوپامین اصلاح شد. همچنین، کاپاکاراگنان به طور جداگانه تحت فرایند اصلاح با غلظتهای مختلفی از گروههای متاکریلات قرار گرفت و براساس توانایی اسپری شدن آن روی ناحیه زخم و سایر خواص مرتبط به آن، بهینه سازی شد. در ادامه، هیدروژل نانوکامپوزیتی حاوی غلظتهای مختلفی از نانوذرات روی اصلاح شده با دوپامین ساخته و بهینه سازی شد. از آزمونهای میکروسکوپی الکترونی روبشی، طیف سنجی مادون قرمز با تبدیل فوریه، طیفسنجی روزنانس مغناطیسی هسته، طیفسنجی ماورای بنفش-مرئی، پراش پرتو ایکس و آزمون تفرق دینامیکی نور جهت مشخصهیابی نانوذرات اکسید روی و هیدروژلهای نانوکامپوزیتی استفاده شد. همچنین، قابلیت تورم، میزان آب تعادلی، نرخ تخریب، خواص مکانیکی و گرانروی هیدروژلهای نانوکامپوزیتی و پیشسازهای آنها ارزیابی شد. در ادامه، ویژگیهای هیدروژل نانوکامپوزیتی به عنوان یک زخمپوش قابل اسپری شامل خواص چسبندگی به بافت، قابلیت لختهکنندگی خون، رفتار آنتیباکتریال و برهمکنش سلولی آن، ارزیابی و بهینه سازی شد. نتایج نشان داد که هیدروژل کاپاکاراگنان حاوی چهار درصد وزنی پلیمر با درجه متاکریلات بالا تحت فرایند کراسلینک دوگانه نوری و یونی خواص بهینهای را به عنوان یک زخمپوش دارد. این هیدروژل مدول الاستیک و مدول فشاری به ترتیب 7/14±4/380 و02/17±90/189 کیلوپاسکال و استحکام فشاری 75/18±10/602 کیلوپاسکال را نشان داد که در محدوده خواص مکانیکی بافت آسیب دیده بود. بررسیها نشان داد حضور نانوذرات اکسیدروی اصلاح شده با دوپامین موجب کاهش نرخ تخریب هیدروژل شده و میزان جذب آب را از 3/0±1/98 به 2/0±0/97 درصد کاهش میدهد. نتایج آزمونهای فشاری و کششی مکانیکی و آزمون سیکلی نیز نشان داد افزودن نانوذرات اکسید روی اصلاح شده موجب افزایش قابل توجه رفتار الاستیکی و قابلیت بازیابی هیدروژل شد. به عنوان مثال، افزودن 1درصد وزنی نانوذرات به ساختار هیدروژل موجب افزایش درصد ازدیاد طول تا بیشاز 60 درصد شد که در محدوده میزان ازدیاد طول پوست طبیعی قرار دارد.همچنین این زخمپوش قابلیت چسبندگی بالایی به بافت حتی تحت شرایط مرطوب دارد که ناشی از حضور گروههای کتکول در سطح نانوذرات اکسید روی اصلاح شده است. به منظور تسریع فرایند بازسازی بافت، ال-گلوتامیک اسید در هیدروژل نانوکامپوزیتی بهینه بارگذاری شد و قابلیت رهایش کنترل شده آن تایید شد. علاوه بر این، نتایج آزمونهای برون تنی نشان داد زخمپوش نانوکامپوزیتی حاوی ال-گلوتامیک اسید زمان لختهسازی خون را تا 5 دقیقه کاهش میدهد و در عین حال خونسازگاری بالایی دارد. هچنین، نتایج نشان داد حضور نانوذرات اکسیدروی اصلاح شده با دوپامین و ال-گلوتامیک اسید خاصیت آنتیباکتریال ژل را تا چهار برابر افزایش میدهد. از طرفی آزمونهای سلولی نشان داد هیدروژل نانوکامپوزیتی بهینه حاوی ال گلوتامیک اسید منجر به افزایش زندهمانی و تکثیر سلولهای فیبروبلاست میشود. در نهایت، نتایج آزمون حیوانی مشخص کرد این زخمپوش پتانسیل بالایی در بستن زخم و تسریع روند درمان بدون هیچگونه عفونتی دارد. این زخمپوش قادر است فرایند ترمیم کامل را طی 14 روز بطور موثر تکمیل نماید. بر این اساس، میتوان نتیجه گرفت هیدروژل نانوکامپوزیتی کاپاکاراگنان متاکریلات حاوی یک درصد وزنی نانوذرات اکسیدروی اصلاح شده با دوپامین و ال-گلوتامیک اسید با قابلیت اسپری شوندگی روی بستر زخم میتواند به عنوان یک زخمپوش با خواص مکانیکی، و فیزیکی متناسب با پوست و خواص زیستی مناسب در جهت درمان و بستن زخمهای دیابتی بکار گرفته شود. کلمات کلیدی: زخم دیابتی، اسپری زخمپوش، کاپاکاراگنان، نانوذرات اکسیدروی، پلیدوپامین، گلوتامیک اسید