يکي از پرکاربرد­ترين مواد زيستي فلزي که به­عنوان کاشتني مورد استفاده قرار­مي­گيرد، فولاد زنگ نزن 316 ال است. اما اين فولاد داراي معايبي چون رهايش يون­هاي فلزي مضر وعدم زيست فعالي مي­باشد. به منظور رفع اين عيوب از پوشش­هاي محافظ پليمري و سراميکي يا کامپوزيتي از آن­ها بر روي اين کاشتني استفاده مي­شود. هدف از اين پژوهش استفاده از پوشش کامپوزيت پلي­کاپرولاکتون-کيتوسان-بيوگلاس روي فولاد زنگ نزن 316 ال به منظور ارتقاء خواص زيرلايه توسط دستگاه الکتروفورتيک مي­باشد. نانوپودر بيوگلاس به روش سل-ژل تهيه گرديد. جهت ارزيابي ساختاري و مورفولوژي پودر از آزمون­هاي پراش پرتو ايکس(XRD) و ميکروسکوپ الکتروني روبشي(SEM) و هم­چنين ميکروسکوپ الکتروني عبوري(TEM) استفاده شد. بيوگلاس سنتز شده کاملا آمورف بوده و اندازه ذرات آن 73/6±23/23 نانومتر بود. به منظور بررسي پارامترهاي فرايند الکتروفورتيک، پوشش­هاي کامپوزيتي پليمر- سراميک در ولتاژهاي 15 و 20 ولت و زمان­هاي 10 و 15 دقيقه با درصدهاي وزني متفاوت 5/0، 1 و 5/1 درصد وزني بيوگلاس بر روي زيرلايه فولادي اعمال شد. پس از آن جهت تعيين ولتاژ و زمان بهينه از آزمون­هاي زبري و ترشوندگي و هم­چنين بررسي مورفولوژي سطح پوشش­ها استفاده شد. نتايج آزمون­ها نشان داد که ولتاژ 20 ولت و زمان 10 دقيقه، ولتاژ و زمان بهينه جهت انجام فرايند پوشش­دهي بود. ميانگين ضخامت پوشش بهينه نيز­ 14/0 ± 14/2 ميکرومتر بود.سپس آزمون زيست­فعالي نيز بر روي نمونه­هاي بهينه­ ولتاژ و زمان انجام شد. بررسي تصاوير SEM نشان داد که اگرچه بيوگلاس زيست­فعالي پوشش را افزايش مي­دهد، اما در پوشش حاوي 5/1 درصد بيوگلاس زيست­فعالي کاهش مي­يابد و از اين­رو نمونه 1 درصد وزني بيوگلاس به عنوان نمونه بهينه انتخاب شد. دليل اين کاهش، آگلومراسيون نانوذرات بيوگلاس و کاهش خاصيت زيست­فعالي آن­ها بود. پس از اطمينان از تشکيل آپاتيت بر روي نمونه­هاي تهيه شده، آزمون کشت سلول نيز بر روي نمونه بهينه انجام شد. نتايج آزمون چسبندگي و سميت نشان­دهنده عدم سميت نمونه­ها و چسبندگي سلولي مناسب روي سطح نمونه­ها بود.