آمیزه های پلی پروپیلن/پلی(اتیلن ترفتالات) به دلایل مختلفی از جمله تفاوت در قطبیت و اختلاف زیاد در ضریب انحلال پذیری اجزا، امتزاج ناپذیرند. به همین علت تلاش های بسیاری برای بهبود سازگاری این زوج پلیمر انجام شده است. به طور کلی زنجیره های پلی(اتیلن ترفتالات) از دو انتهای زنجیر و از طریق گروههای فعال کربوکسیل یا هیدروکسیل به گروههای فعال سازگارکننده بر روی زنجیر پلی پروپیلن متصل می شوند و عملیات سازگارسازی را در آلیاژ انجام می دهد. ازاینرو در این کار پژوهشی، تلاش بر ایجاد عوامل فعال بر روی زنجیره ها ی پلی(اتیلن ترفتالات) می باشد تا احتمال برخورد و واکنش این گروههای فعال بر روی زنجیره ها ی پلی(اتیلن ترفتالات) با گروههای فعال اپوکسی و انیدریدی که روی زنجیرهای سازگارکننده حضور دارند را افزایش دهد. بر این اساس با به کار گیری دو روش آمینه کردن و کربوکسیل دار کردن پلی(اتیلن ترفتالات)، سعی در ایجاد گروههای آمین و کربوکسیل اضافی بر روی زنجیره ی پلیمر مذکور و افزایش عوامل فعال سطحی شده است. پس از آن تاثیر دو روش آمینه کردن و کربوکسیله کردن بر روی خواص آمیزه پلی پروپیلن/پلی(اتیلن ترفتالات) سازگار شده با دو نوع سازگارکننده ی مالئیک انیدرید پیوند زده شده به پلی پروپیلن و گلیسیدیل متااکریلات پیوند زده شده به پلی پروپیلن مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی و مقایسه خواص مکانیکی آمیزه های مختلف، آزمون های کشش، میکروسکوپ الکترونی روبشی و آنالیز گرماسنجی روبشی افتراقی بر روی نمونه ها انجام شد. پس از آمینه کردن پلی(اتیلن ترفتالات) از طریق آزمون FTIR-ATR حضور گروههای آمینی روی سطح مورد بررسی قرار گرفت و از طریق روش تیتراسیون مقدار گروههای آمین روی زنجیرهای پلی(اتیلن ترفتالات) بدست آمد. همچنین غلظت گروههای کربوکسیل زنجیرهای پلی(اتیلن ترفتالات) با استفاده از معرف TBO بدست آمد. نتایج آنالیز گرماسنجی روبشی افتراقی نشان داد که با آمینه کردن پلی(اتیلن ترفتالات) گروههای آمین به عنوان عامل هسته زا عمل کرده و موجب افزایش نسبی فاز بلوری زنجیرهای پلی(اتیلن ترفتالات) می شود. به نحوی که دمای بلورینگی را تا 18 درجه افزایش داده است. به همین علت نتایج حاصل از آزمون کشش افزایش مدول آمیزه ی حاوی پلی(اتیلن ترفتالات) آمینه شده را نسبت به آمیزه حاوی پلی(اتیلن ترفتالات) اصلاح نشده به میزان 10 درصد نشان می دهد. همچنین تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان داد که آمینه کردن با ایجاد ترک های ریز بر روی سطح، سبب افت خواص ماده و درواقع کاهش جرم مولکولی پلیمر می شود. همین امر سبب کاهش استحکام کششی و درصد ازدیاد طول تا نقطه پارگی آمیزه حاوی نمونه آمینه شده نسبت به آمیزه حاوی نمونه ی اصلاح نشده به میزان 33 درصد می شود. این در حالی است که کربوکسیله کردن پلی(اتیلن ترفتالات) اثر منفی روی پلی(اتیلن ترفتالات) نداشته و نتایج حاصل از آزمون کشش، افزایش مدول، استحکام کششی و درصد ازدیاد طول نمونه های حاوی پلی(اتیلن ترفتالات) کربوکسیله شده را نسبت به نمونه های حاوی پلی(اتیلن ترفتالات) اصلاح نشده، به میزان 20 درصد را نشان می دهد. مطالعات میکروسکوپ الکترونی، ریزتر شدن اندازه قطر قطرات فاز پراکنده و افزایش سازگاری را با کربوکسیله کردن پلی(اتیلن ترفتالات) و افزایش اندازه قطر قطرات فاز پراکنده و کاهش سازگاری را با آمینه کردن پلی(اتیلن ترفتالات) نشان می دهد. همچنین در تمامی نمونه های حاوی سازگارکننده گلیسیدیل متااکریلات پیوند زده شده به پلی پروپیلن، خواص بهتری نسبت به نمونه های حاوی مالئیک انیدرید پیوند زده شده به پلی پروپیلن مشاهده گردید. کلمات کلیدی: پلی پروپیلن، پلی(اتیلن ترفتالات)، اصلاح سطح، آمینه کردن، کربوکسیله کردن، مالئیک انیدرید، گلیسیدیل متااکریلات