Skip to main content
SUPERVISOR
Hamid reza Rahmani,Abdolhossein Samie
حمیدرضا رحمانی (استاد مشاور) عبدالحسین سمیع (استاد راهنما)
 
STUDENT
Nima Khodambashi Emami
نیما خدام باشی امامی

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1386
In order to investigate the effect of two different feed additives, including an a prebiotic (Fructomix) and Peppermint essential oil on growth performance, digestibility, blood parameters, carcass characteristics, gut morphology and immune response of broilers and also to compare them with an antibiotic growth promoter (Virginiamycin), a 6 week experiment was designed and conducted. In this experiment, 336 Ross 308 male broilers were used in a completely randomized design with 7 treatments, four replicate pens per treatment and 12 chicks per pen. Chicks were fed either a Corn-Soybean meal basal diet (control group or treat 1) or the basal diet supplemented with 200g/ton Virginiamycin (treat 2), 200 mg/kg Peppermint oil (treat 3), 400 mg/kg Peppermint oil (treat 4), 0.5 kg/ton Fructomix (treat 5), 0.5 kg/ton Fructomix plus 200 mg/kg Peppermint oil (treat 6) or 0.5 kg/ton Fructomix plus 400 mg/kg Peppermint oil (treat 7). Performance traits, including weight gain and feed intake, were measured weekly. In the entire experimental period, treatment 2 had highest average daily gain (50.63) and feed intake (87.49) that were significantly different with all other treatments. Also treatment 2 had the best feed conversion ratio (1.72) that was significantly different with other treatments except treatment 3. In day 21 of rearing period, in order to measure crude protein (CP) and fat digestibility, fecal samples were collected. Two days before the collection of feces (day 19), 0.5 kg/ton Celite (as an acid insoluble ash source) was added to the diet. Highest CP digestibility was observed in treatments 3 (86.45) and 2 (85.05) respectively, which were significantly different with other treatments except treatment 4. Lowest fat digestibility was related to treatments 7 (73.75) and 5 (75.61) that were different (p= 0. with treatments 1, 2 and 3. At the end of the experiment (day 42), two birds per replicate (8 birds per treatment) were selected, according to mean weight of each replicate, and slaughtered for measuring gut weight (GW), ready to cook carcass weight (RC-CW), abdominal fat (AF) and also investigating morphology of the gut. Before slaughter, for measuring concentration of serum lipids and proteins, blood was collected from wing vein. RC-CW was similar in all treatments. The lowest relative gut weight (according to body weight), belonged to treat 2 (4.9 percent) but it was not different from other treatments. AF was lowest in treatments 5 (1.96 percent) and 7 (2.05) that had significant difference with treatments 1 and 2. In duodenum, highest villus height (1489) and lowest crypt depth (205) were related to treatment 2. Lowest villus height: crypt depth Key words: Broilers, prebiotic, Peppermint oil, Virginiamycin, performance, digestibility, immune response
به منظور بررسی اثر دو نوع افزودنی خوراکی متفاوت شامل: پربیوتیک فروکتومیکس و عصاره نعناع فلفلی بر عملکرد رشد، قابلیت هضم، پارامترهای خونی، خصوصیات لاشه، مورفولوژی روده و نیز پاسخ ایمنی جوجه hy;های گوشتی و نیز مقایسه این دو افزودنی با یک آنتی بیوتیک محرک رشد (ویرجینیامایسین)، آزمایشی شش هفته ای طراحی و اجرا شد. در این آزمایش از 336 قطعه جوجه خروس گوشتی نژاد راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار، 4 تکرار و 12 جوجه به ازای هر تکرار استفاده شد. جوجه ها با جیره پایه ذرت- کنجاله سویا (گروه کنترل یا تیمار 1) و یا جیره پایه به علاوه 200 گرم ویرجینیامایسین در تن (تیمار 2)، 200 میلی گرم اسانس نعناع فلفلی بر کیلوگرم (تیمار 3)، 400 میلی گرم اسانس نعناع فلفلی بر کیلوگرم (تیمار 4)، 5/0 کیلو فروکتومیکس در تن (تیمار 5)، 5/0 کیلو فروکتومیکس در تن به علاوه 200 میلی گرم اسانس نعناع فلفلی بر کیلوگرم (تیمار 6) یا 5/0 کیلو فروکتومیکس در تن به علاوه 400 میلی گرم اسانس نعناع فلفلی بر کیلوگرم (تیمار 7)، تغذیه شدند. افزایش وزن و مصرف خوراک، به صورت هفتگی اندازه گیری شد. در کل دوره آزمایش، تیمار 2 دارای بالاترین میانگین افزایش وزن روزانه (63/50 گرم) و مصرف خوراک (49/87 گرم) بودکه با سایر تیمارها اختلاف معنی داری نشان داد. در ضمن، تیمار 2 دارای بهترین ضریب تبدیل خوراک (72/1) نیز بود که با سایر تیمارها به جز تیمار 3 (75/1) اختلاف معنی داری داشت. در روز 21 دوره پرورش، جهت اندازه گیری قابلیت هضم پروتئین و چربی، نمونه های مدفوع جمع آوری شد. دو روز قبل از جمع آوری مدفوع یعنی در روز 19، میزان نیم کیلو در تن سلیت (به عنوان منبع خاکستر نامحلول در اسید) به جیره افزوده شد. بیشترین قابلیت هضم پروتئین به ترتیب در تیمار های سه (45/86 درصد) و دو (05/85) مشاهده شد که با سایر تیمارها به جز تیمار چهار اختلاف معنی داری داشتند.کمترین قابلیت هضم چربی مربوط به تیمار های هفت (75/73) و پنج (61/75) بود که با تیمار های یک، دو و سه تفاوت معنی داری داشتند. در پایان دوره (42 روزگی)، بر اساس میانگین وزن هر قفس، دو پرنده از هر قفس (8 پرنده از هر تیمار) انتخاب و جهت اندازه گیری وزن لاشه آماده طبخ، وزن روده ها و چربی حفره شکمی و نیز بررسی مورفولوژی بافت روده، کشتار شدند. قبل از کشتار، جهت اندازه گیری غلظت لیپیدها و پروتئین های سرم خون، از سیاهرگ بال خون گیری به عمل آمد. وزن لاشه آماده طبخ در تمام تیمارها مشابه بود. کمترین وزن نسبی روده مربوط به تیمار 2 بود (9/4 درصد) ولی با سایر تیمار ها تفاوت معنی داری نشان نداد. چربی حفره شکمی در تیمار های پنج (96/1) و هفت (05/2) کمترین بود که با تیمارهای یک و دو اختلاف معنی داری داشت. در دئودنوم، بیشترین ارتفاع پرز (1489) و کمترین عمق کریپت (205) مربوط به تیمار دو بود. کمترین نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت در تیمار hy;های چهار و هفت مشاهده شد که با سایر تیمار ها تفاوت معنی داری داشتند. در ژژنوم، ارتفاع پرز، عمق کریپت و نسبت واژه های کلیدی: جو جه های گوشتی، پربیوتیک، اسانس نعناع فلفلی، ویرجینیامایسین، عملکرد، قابلیت هضم، پاسخ ایمنی

ارتقاء امنیت وب با وف بومی