در سددال های اخیر هیدروژل ها به عنوان دسددته ای از زخم پوش های نوین در سددامانه ها ی رهایش دارو مورد اسددتفاده قرارگرفته ا ند. علی رغم مزایای ب ی شددمار برای هیدروژل ها، یکی از معایب بزرگ این مواد، خواص مکانیکی ضددعیف آن ها اسددت. جهت بهبود خواص مکانیکی هیدروژل ها تقو ی ت کننده ها ی زیادی مورداسدتفاده قرار می گیرند که یکی از مناسدب ترین این تقو ی ت کننده ها نا نوالیاف است که به دلیل سدطح در واحد حجم بالا و خواص مناسدب مورداستفاده قرار می گیرد. در این تحقیق، سیستم مخلوط نانوالیاف پلی کاپرولاکتون ( PCL ) و هیدروژل کیتوسدددان جهت بهبود خواص مکانیکی هیدروژل کیتوسدددان به دو روش همگن و لایه ای تهیه گردید و از دار و ی پاراستامول (استامینوفن) به عنوان یک داروی مدل در ساختار نانوالیاف استفاده شد. برای ایجاد اتصالات عرضی در هیدروژل از دو روش گرما و بخار گلوتارآلدهید اسدتفاده شدد . جهت تهیه هیدروژل کیتوسدان، محلول 5 / 1 درصد وزنی - حجمی کیتوسان به روش قالب گیری تهیه شد. همچنین برای تهیه نانوالیاف PCL حاوی دارو از فرآیند الکتروریسی استفاده شد. جهت بررسی مورفولوژی نانوالیاف PCL و هیدروژل کیتوسدان تصداویر میک روسدکوپ الکترونی روبشی تهیه گردید که نتایج حاکی از تولید نانوالیاف PCL بدون بید و باک ی ف ی ت و همچنین هیدروژل کیتوسدان دارای حفرات م تعدد در مقیاس میکرو بود. با اسدتفاده از طیف سدنجی مادون قرمز ( FTIR ) اتصالات عرضی ا ی جادشدده در هیدروژل کیتوسدان بررسدی شدد که نتایج نشان دهنده ی برقراری اتصالات عرضی در هیدروژل کیتوسان بود. آزمایش های مربوط به خواص مکانیکی برای نمونه های مخلوط نانوالیاف PCL و هیدروژل کیتوسدان ته ی ه شده به روش های مختلف موردبررس ی قرار گرفت و نتایج حاکی از افزایش اسدتحکام کشدشدی نمونه لایه ای نسبت به نمونه هیدروژل بدون نانوالیاف از 218 / 3 مگاپاسکال به 362 / 3 مگاپاسددکال و همچنین افزایش درصددد ازدیاد طول نمونه ها از 6 / 8 برای نمونه بدون ن انوالیاف به 57 / 14 برای نمونه لایه ای را نشددان داد . آزمون تخریدب پدذیری نمونه ها حاکی از افزایش زمان تخریب پذیری نمونه های مخلوط نانوالیاف/هیدروژل نسدددبت به نمونه ی هیدر وژل بود. نتایج آزمون جذب آب نیز حاکی از کاهش جذب آب نمونه ن انوالیاف/هیدروژل با افزایش درصددد نانوالیاف در نمونه بود. هم چنین آزمایش مربوط به اندازه گیری نرخ رهایش در محلول بافر فسدددفات ( ) برای نمونه های مختلف انجام شدددد و میزان رهایش دارو در محلول توسدط روش اسدپکتروفوتومتری اندازه گیری شدد که به دلیل ماهیت محلول در آب داروی استفاده شده ، زخم پوش ته ی ه شد ه یک سدیسدتم رهایش دارو با سدرعت بالا را نشان داد. رهایش دارو در نمونه ی لایه ای به دلیل تورم کمتر نانوالیاف/هیدروژل به مراتب کمتر از نمونه های همگن شدد . همچنین جهت بررسدی زیسدت سدازگاری زخم پوش ته ی ه شده ، با استفاده از سلول های فیبروب لاست انسانی و آ زمون MTT انجام شد و نتایج نشان دهنده زیست سازگاری این زخم پوش بود