Skip to main content
SUPERVISOR
Jamshid Razmjoo ghalaie,Esmaeel Landy,Behrouz Mostafazadehfard
جمشید رزمجو (استاد مشاور) اسماعیل لندی (استاد راهنما) بهروز مصطفی زاده فرد (استاد راهنما)
 
STUDENT
Ehsan Ghane
احسان قانع

FACULTY - DEPARTMENT

دانشکده کشاورزی
DEGREE
Master of Science (MSc)
YEAR
1384

TITLE

Water Productivity of Wheat in Different Irrigation/Planting Methods under Salinity Stress
Population growth and resources restriction have forced us to look for different methods to achieve higher crop yields. In addition, salt affected soils are a serious threat to the sustainability of irrigated agriculture, so by using a suitable irrigation/planting method we can reduce water consumption and salinity hazards. The purpose of this study was to optimize an irrigation/planting method for higher wheat yield and water productivity (WP). Regarding our objective, a field experiment was conducted during 2006-2007 cropping season at Roudasht Experimental Station of Isfahan Agricultural and Natural Resources Research Center. The experimental design consisted of a split-split-plot on a randomized complete block with three replications. The experiment comprised planting wheat with three irrigation water salinities as main plots, including: 4, 8 and 12 dS m -1 . Three irrigation/planting methods as sub-plots, namely: furrow irrigated raised wavy beds with 60 cm (FIRB 60 ) and 80 cm (FIRB 80 ) furrow to furrow width, and conventional flat planting (FP). Finally, the two irrigation depths as sub-sub plots, embodies 0.9 and 1.1 times the evapotrairation. The results indicated that the increase in salinity of irrigation water, or the decrease of irrigation water, leads to the significant increase in soil salinity and sodium adsorption ratio. Results also revealed that with the increase of salinity of irrigation water, wheat yield components declined significantly. However, this decline was less significant in the FIRB methods compared to the FP system. The FIRB methods had lower salinity and sodium adsorption ratio than the FP method in the topsoil. As a result, wheat yield components (1000-grain weight, spike length and harvest index) enhanced. Leaf chlorophyll content and grain protein were significantly higher in the FIRB methods, which can respectively produce higher 1000-grain weight and higher grain quality. When wheat was irrigated with the saline irrigation water of 8 and 12 dS m -1 , the FIRB 60 method produced higher grain yield with less irrigation water, so WP increased by, respectively, 14.9 and 18.4% in comparison with the FP method. Based on low water consumption, and high yield and WP of FIRB 60 , it can be concluded that FIRB 60 is a suitable irrigation/planting method for providing sustainable agriculture in salt prone regions with water shortage.
رشد جمعیت و محدودیت منابع آب ما را وادار کرده تا به دنبال روش هایی برای افزایش عملکرد محصول باشیم. از طرفی، خاک هایی که مشکل شوری دارند، تهدید جدی برای کشاورزی پایدار می باشند. بنابراین، با استفاده از روش کشت مناسب می توان علاوه بر صرفه جویی در آب مصرفی، اثرات مضر شوری را نیز کاهش داد. این مطالعه با هدف بهبود روش کشت گندم برای دست یابی به عملکرد و کارآیی مصرف آب بهتر انجام شد. برای این منظور آزمایش صحرایی در فصل زراعی 85-86 در ایستگاه تحقیقات رودشت وابسته به مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان انجام گرفت. مطالعه در قالب طرح آماری بلوک کامل تصادفی با آرایش کرت های دو بار خرد شده در سه تکرار (بلوک) برای کشت گندم به مرحله اجرا در آمد. تیمارها شامل سه کیفیت آب آبیاری با شوری های 4، 8 و 12 دسی زیمنس بر متر به عنوان کرت های اصلی، سه روش کشت شامل کشت های جوی و پشته با آبیاری شیاری با فاصله شیار تا شیار 60 و 80 سانتی متر و کشت مسطح مرسوم به عنوان کرت های فرعی و دو عمق آب آبیاری شامل عمق آب آبیاری 9/0 و 1/1 برابر تبخیر- تعرق گندم به عنوان کرت های فرعی- فرعی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری و کاهش عمق آب آبیاری، شوری خاک و نسبت جذبی سدیم افزایش معنی داری در سطح احتمال 1% داشتند. افزایش شوری آب آبیاری باعث کاهش معنی دار اجزای عملکرد گندم در سطح احتمال 1% گردید، به طوری که این کاهش در روش کشت جوی و پشته در مقایسه با روش کشت مسطح کمتر بود. روش کشت جوی و پشته، شوری خاک سطحی و نسبت جذبی سدیم کمتری در مقایسه با کشت مسطح داشت، در نتیجه اجزای عملکرد (وزن هزار دانه، طول خوشه و شاخص برداشت) در این روش کمترین کاهش را داشتند. کلروفیل برگ و پروتیین دانه ی گندم در روش کشت جوی و پشته به طور معنی دار بیشتر از کشت مسطح بودند، که به ترتیب باعث افزایش وزن هزار دانه و کیفیت دانه ی گندم شدند. در آب آبیاری با شوری های 8 و 12 دسی زیمنس بر متر، کشت جوی و پشته ی 60 سانتی متری با وجود مصرف آب آبیاری کمتر، عملکرد دانه بالاتری در مقایسه با کشت مسطح داشت، در نتیجه کارآیی مصرف آب به ترتیب 9/14 و 4/18 درصد افزایش نشان داد. با توجه به آب مصرفی کم و عملکرد و کارآیی مصرف آب بالا در روش کشت جوی و پشته ی 60 سانتی متری، می توان نتیجه گرفت که این روش کشت، روش مناسبی برای دست یابی به کشاورزی پایدار در مناطقی که با مشکل شوری خاک و کمبود آب مواجه هستند، می باشد.

ارتقاء امنیت وب با وف بومی